Kwartalnik

Epidemia samotności to współcześnie olbrzymie wyzwanie dla państwa, polityk publicznych, społeczeństwa, ale też – co dla nas, chrześcijan, szczególnie ważne – dla Kościoła, który wobec kryzysu instytucjonalnego oraz galopującej sekularyzacji pilnie musi szukać nowych sposobów budowania wspólnoty. W wiosennym numerze „Więzi” piszemy dużo o relacjach, bo to od nich wszystko się zaczyna. Zapraszamy do lektury!

Tworzenie polityki migracyjnej to klasyczny przykład trudności etycznej procesów formułowania polityk publicznych. Nie da się przyjąć wszystkich, więc przyjmujemy niektórych, ale to oznacza, że pozostałych trzeba odesłać. „W trosce o dom odmawiamy domu” – jak mówi nam w wywiadzie Dobrosław Kot. Czy da się to robić, nie niszcząc godności ludzi w drodze? Zwłaszcza: jak radykalnie ograniczyć wywózki na granicy polsko-białoruskiej?

Joanna Erbel, myśląc o przyszłości świata, proponuje, byśmy wyszli poza opozycję dystopia–utopia. Propaguje protopię jako radykalną metodę małych kroków, by jutro świat stał się chociaż trochę lepszy niż dzisiaj i wczoraj. Może zatem warto spojrzeć na transformację instytucji religijnej w perspektywie protopijnej? Bo przecież Kościół wymaga gruntownej, wielowymiarowej przebudowy, a rozwiązaniem nie jest ani wizja wielkiej kościelnej katastrofy, ani snucie utopijnych rozważań o Kościele marzeń.

Wyczerpuje się społeczna żywotność chrześcijaństwa. Utrata wiarygodności głosicieli Ewangelii sprawiła, że o wiele trudniej ukazywać Dobrą Nowinę. Tak jak w procesie katolickiej reformy po Soborze Trydenckim celem powinno być zatem dotarcie do ludzi poszukujących duchowej głębi. Niezbędny do tego jest wysiłek wyrażenia na nowo chrześcijańskiej narracji i chrześcijańskiego doświadczenia – „nowy Trydent”. Jak to zrobić?

Czy w polskiej kulturze rzeczywiście mamy do czynienia z buntem uciśnionych? Czy powstają zapowiadane nowe arcydzieła i nowe hierarchie w sztuce? Czemu służy wymiana kadry kierowniczej czołowych placówek kultury? Jakie wzorce estetyczne są obecnie promowane? Odpowiedzi szukamy w wiosennej „Więzi”, podsumowując politykę kulturalną obozu Prawa i Sprawiedliwości.    

W zimowym numerze zapraszamy na spotkanie z twórcami młodego pokolenia, którzy w wyraźnie nowy sposób myślą o teatrze. Nie wystarcza im houellebecqiańska diagnoza o pełzającej apokalipsie. Szukają dalej i głębiej. Wchodzą w mrok, który czasem staje się jeszcze mroczniejszy. Nie ulegają przerażeniu śmiercią, lecz dokładnie odwrotnie – zanurzając się w to graniczne doświadczenie, czynią je głównym tematem swojej pracy twórczej. Zachęcamy do lektury!

Coraz powszechniejsze staje się poczucie zmierzchu pewnego ładu instytucjonalnego spajającego nas jako społeczeństwo i podtrzymującego wspólne imaginarium. Świat jawi się jako zbyt skomplikowany, by potrafiły go uporządkować ramy starych koncepcji, a jednocześnie dopiero po omacku wykuwamy w ich miejsce nowe idee. Tkwimy w swoistym interregnum – w tym numerze „Więzi” podejmujemy niełatwą próbę opowiedzenia tego stanu.

Polityka jest sztuką osiągania tego, co możliwe, a nie przestrzenią świadectwa. Choć i tu nie wolno rezygnować z ideałów i wartości. „W sprawach politycznych nie bezkompromisowość, ale kompromis jest prawdziwą moralnością” – deklarował kard. Joseph Ratzinger w ważnym szkicu o moralności politycznej. Chodzi przecież o ład społeczny dobry dla wszystkich, a nie tylko dla nas samych. We współczesnej Polsce dominuje inne rozumienie katolicyzmu politycznego. Czy pojawi się u nas inna skuteczna polityka po chrześcijańsku?