Kwartalnik

Epidemia samotności to współcześnie olbrzymie wyzwanie dla państwa, polityk publicznych, społeczeństwa, ale też – co dla nas, chrześcijan, szczególnie ważne – dla Kościoła, który wobec kryzysu instytucjonalnego oraz galopującej sekularyzacji pilnie musi szukać nowych sposobów budowania wspólnoty. W wiosennym numerze „Więzi” piszemy dużo o relacjach, bo to od nich wszystko się zaczyna. Zapraszamy do lektury!

Joanna Erbel, myśląc o przyszłości świata, proponuje, byśmy wyszli poza opozycję dystopia–utopia. Propaguje protopię jako radykalną metodę małych kroków, by jutro świat stał się chociaż trochę lepszy niż dzisiaj i wczoraj. Może zatem warto spojrzeć na transformację instytucji religijnej w perspektywie protopijnej? Bo przecież Kościół wymaga gruntownej, wielowymiarowej przebudowy, a rozwiązaniem nie jest ani wizja wielkiej kościelnej katastrofy, ani snucie utopijnych rozważań o Kościele marzeń.

Czy w polskiej kulturze rzeczywiście mamy do czynienia z buntem uciśnionych? Czy powstają zapowiadane nowe arcydzieła i nowe hierarchie w sztuce? Czemu służy wymiana kadry kierowniczej czołowych placówek kultury? Jakie wzorce estetyczne są obecnie promowane? Odpowiedzi szukamy w wiosennej „Więzi”, podsumowując politykę kulturalną obozu Prawa i Sprawiedliwości.    

Coraz powszechniejsze staje się poczucie zmierzchu pewnego ładu instytucjonalnego spajającego nas jako społeczeństwo i podtrzymującego wspólne imaginarium. Świat jawi się jako zbyt skomplikowany, by potrafiły go uporządkować ramy starych koncepcji, a jednocześnie dopiero po omacku wykuwamy w ich miejsce nowe idee. Tkwimy w swoistym interregnum – w tym numerze „Więzi” podejmujemy niełatwą próbę opowiedzenia tego stanu.