Kwartalnik

Ludzie często nie potrafią się zrozumieć, nawet gdy różni ich bardzo niewiele. Nawet pomiędzy najbliższymi wyrasta czasem mur kłótni albo bariera milczenia. Nawet we własnym wnętrzu trudno czasem dojść do porozumienia. Zdarza się również, że nawet religia zamiast łączyć – dzieli i wkłada swoim wyznawcom do ręki karabin albo kamień. Niektóre nieporozumienia wydają się tak trudne do rozwiązania jak węzeł z naszej okładki. Jak żyć w takim zawęźleniu i zasupleniu? Czy te węzły można rozsupłać czy choćby poluzować?

Nie bać się lęku... To chyba pragnienie każdego, bo przecież lęk potrafi bardzo istotnie wpływać na życie nas samych i tych, którzy są wokół nas. Czasem potrafi zamienić życie w koszmar. Pragnienie wyeliminowania lęku jest jednak utopią, istotą lęku jest wszak właśnie to, że się go boimy, niejako nim się boimy. Przyczyn wywołujących lęk jest bardzo wiele – autorzy tego numeru „Więzi” próbują niektóre z nich nazywać i wyjaśniać. Czy takie działania są w stanie lęk rozbroić? Raczej nie. Świadomość, skąd się w nas bierze lęk i jakiej jest natury, może jednak choć odrobinę pomóc go oswoić. Rzeczywistość lęku jest bardzo rozległa, mamy do czynienia z tak wieloma jej rodzajami i przejawami – istnieją lęki natury egzystencjalnej, psychologicznej, społecznej. kulturowej. W tym numerze „Więzi” zajmujemy się jedynie niektórymi lękami, mając jednocześnie poczucie, że każdy z podjętych wątków mógłby stać się samodzielnym tematem obszernej książki. Może jednak teksty, które publikujemy, pomogą prowadzić rozmowy o nękających nas lękach – w wymiarze osobistym, ale też jako wspólnoty kościelnej i narodowej.

Kościół wiele wymaga od innych – i słusznie. Ile wymaga natomiast sam od siebie? Jeszcze więcej niż od innych? Tak być powinno. Raczej mniej niż od innych? Tak często bywa – bo przecież własne błędy i słabości są trudniej dostrzegalne, łatwiej je zrozumieć i puścić w zapomnienie… W tym numerze „Więzi” zastanawiamy się nad realną moralnością kościelną, która czasem niepokojąco oddala się od zasad moralności katolickiej. Pytamy i o postawę hierarchii w sytuacjach dla Kościoła kryzysowych, i o naszą moralność powszednią.

Pójdźmy wszyscy… do stajenki – śpiewamy w kolędzie. Pójdźmy wszyscy… po prezenty – zachęca nas reklama. Można, rzecz jasna, przyjść do stajenki z prezentami – dla Nowonarodzonego, i dla najbliższych. Jedno nie wyklucza drugiego. Kłopot jednak w tym, że w popularnej świątecznej obyczajowości dla Bożego Dziecięcia zostaje coraz mniej miejsca. Masowa kultura nonszalancko zawłaszcza symbole związane z Bożym Narodzeniem, trywializując je i komercjalizując. Jak można się przed tym bronić? Czy da się uwolnić św. Mikołaja? Czy można oswoić współczesnych barbarzyńców?