Kwartalnik

Po co są zakonnice? Chyba mało kto rozumie to w Polsce, skoro lekceważą je i księża, i świeccy; skoro tak często słyszy się: „nie lubię pingwinów”... Jak one same się czują, mając świadomość, że traktowane są jak… „rodzaj nijaki”? Co myślą zarówno o swoim powołaniu, swoich strukturach zakonnych, swojej formacji, jak i o świecie, który je otacza? A może trochę same są sobie winne?

„Jak opowiadać historię ciekawie” – tytuł bloku głównego kwietniowej „Więzi” nawiązuje do często powtarzanego twierdzenia, jakoby młode pokolenie odwróciło się od historii. Tymczasem wiele wskazuje na to, że przyczyna nikłego zainteresowania dziejami własnymi lub też historią naszych sąsiadów spowodowana jest także nieudolnym, bo nudnym jej przekazem w szkołach czy na uniwersyteckich seminariach.

Gdzie szukać pomocy, gdy ciężko na duszy, kiedy rzeczywistość, w której się znajdujemy, wydaje się labiryntem bez wyjścia - czy iść do terapeuty, a może do księdza? Gdzie szukać drogi wewnętrznego rozwoju: w psychoterapii czy w kierownictwie duchowym? Czy pomoc duchowa i psychologiczna wykluczają się, czy też mogą się uzupełniać? Czy - człowiekowi wierzącemu w ogóle potrzebny jest terapeuta? Czy terapeutyczna praca nad przeszłością może znajdować dopełnienie w sakramencie spowiedzi? Gdzie można znaleźć szczęście? Kto może je dać? Lutowy numer „WIĘZI” przynosi duży blok tekstów poszukujących odpowiedzi na postawione wyżej pytania - tak dzisiaj istotne i naglące dla wielu osób.     

Z jednej strony – piętnaście lat wolności, a z drugiej – od dawna oczekiwane przyjęcie Polski i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej do Unii Europejskiej. Powinniśmy świętować i cieszyć się, ale większości Polaków jakoś nieskoro do zabawy. Co zatem wiemy o sobie po 15 latach?