Kwartalnik

Po co są zakonnice? Chyba mało kto rozumie to w Polsce, skoro lekceważą je i księża, i świeccy; skoro tak często słyszy się: „nie lubię pingwinów”... Jak one same się czują, mając świadomość, że traktowane są jak… „rodzaj nijaki”? Co myślą zarówno o swoim powołaniu, swoich strukturach zakonnych, swojej formacji, jak i o świecie, który je otacza? A może trochę same są sobie winne?

Gdzie szukać pomocy, gdy ciężko na duszy, kiedy rzeczywistość, w której się znajdujemy, wydaje się labiryntem bez wyjścia - czy iść do terapeuty, a może do księdza? Gdzie szukać drogi wewnętrznego rozwoju: w psychoterapii czy w kierownictwie duchowym? Czy pomoc duchowa i psychologiczna wykluczają się, czy też mogą się uzupełniać? Czy - człowiekowi wierzącemu w ogóle potrzebny jest terapeuta? Czy terapeutyczna praca nad przeszłością może znajdować dopełnienie w sakramencie spowiedzi? Gdzie można znaleźć szczęście? Kto może je dać? Lutowy numer „WIĘZI” przynosi duży blok tekstów poszukujących odpowiedzi na postawione wyżej pytania - tak dzisiaj istotne i naglące dla wielu osób.