I spo­śród wielu wąt­ków „Oso­bli­wych skut­ków mał­żeń­stwa” chciał­bym wła­śnie na ten zwró­cić szcze­gólną uwagę. Nie jest to wątek główny, ale uwa­żam, że nie­zmier­nie ważny. Potrzeba nam takich prze­ko­nu­ją­cych publi­ka­cji na temat mał­żeń­stwa, bo my się go coraz czę­ściej po pro­stu boimy lub też bar­dzo redu­ku­jemy. W ludziach jest mnó­stwo lęku przed wcho­dze­niem w praw­dziwe, bli­skie rela­cje, gdyż wyma­gają one cał­ko­wi­tego, ufnego otwar­cia się na drugą osobę – nie tylko ze swo­imi siłami, ale też sła­bo­ściami. W kul­tu­rze, która sta­wia na sil­nych, boga­tych i prze­bo­jo­wych, sła­bo­ści czę­sto skry­wamy przed samymi sobą, nie mówiąc już o innych. Ewa Kie­dio nato­miast dowo­dzi, że lekar­stwem na tę dole­gli­wość jest mał­żeń­stwo, prze­ży­wane w spo­sób pełny i świa­domy. Przed­sta­wia je z jed­nej strony jako otwar­cie się na tajem­nicę, któ­rej piękno zdu­miewa bez­czel­nika szu­ka­ją­cego jej sensu (jak ewan­ge­liczni „gwał­tow­nicy zdo­by­wa­jący Kró­le­stwo Nie­bie­skie”). Z dru­giej strony jest to też zmie­nia­nie rolek papieru toa­le­to­wego we wspól­nej łazience. Trans­cen­dentne i przy­ziemne – to naprawdę nie­da­leko od siebie.

 

[Cała recenzja tutaj]