Na samym początku należy podkreślić, że ze spotkania wyniknął prawdziwy dialog. Ewa Kiedio, z wykształcenia polonistka, od lat zainteresowana jednak na równi sztuką, wykazała się w rozmowie dużą wiedzą w tej dziedzinie. Pytania wypływały naturalnie, nie odczułem w żadnym miejscu zgrzytu częstego w tego typu publikacjach, wynikającego z niezgodności opinii czy też po prostu nieumiejętności prowadzenia wywiadu. Chyba każdy dziennikarz przyzna, że nie można niczego z góry zakładać i każda kolejna rozmowa jest wyzwaniem. Kiedio wybrnęła z naprawdę trudnego zadania dzięki precyzyjnemu przygotowaniu. […]

Za sprawą głębokiej wiedzy na temat specyfiki zarówno zachodniej, jak i wschodniej duchowości, która na szczęście jest dziś już lepiej znana niż jeszcze kilka lat temu, skutecznie podpytywany Janocha dotarł do najistotniejszych punktów wspólnych obu kościołów oraz podkreślił, co dla mnie szczególnie ważne, ich komplementarność. Dociekliwy czytelnik poza opiniami Janochy i Kiedio znajdzie znaczną liczbę odwołań, dzięki którym będzie mógł poszerzyć informacje z całkiem szerokiego zakresu tematycznego. […]

W ostatnim rozdziale zachwyciło mnie wręcz zrozumienie, jakiego dotąd nie spotkałem ze strony duchownych, dla sztuki abstrakcyjnej. Biskup Janocha odrzucił możliwość samodzielnego jej funkcjonowania w przestrzeni sakralnej, dokładnie określając powód: brak tajemnicy Wcielenia. Z drugiej zaś strony jego opinia odległa jest od radykalizmu Evdokimova straszącego przepastną otchłanią abstrakcji. Podkreślił jej znaczenie dla kształtowania formy artystycznej, ale także docenił jej walory medytacyjne, a nawet modlitewne jako sztuki religijnej.
 

Cały tekst tutaj.