Zadaniem komisji nie jest wydanie wyroku, ale analiza, przygotowanie raportu – mówi przewodniczący komisji do zbadania sprawy o. Pawła M. w zakonie dominikanów Tomasz Terlikowski w rozmowie Katolickiej Agencji Informacyjnej
Dawid Gospodarek (KAI): We wtorek dominikanie ogłosili powstanie komisji ds. o. Pawła M. Jakie są zadania tej komisji, czym dokładnie będzie się ona zajmowała?
Tomasz Terlikowski: Bezpośrednim zadaniem komisji jest przygotowanie raportu dotyczącego o. Pawła M., czyli opisanie jego działań, reakcji i zaniedbań władz prowincji oraz mechanizmów, jakie w tej sprawie zadziałały, a jakie nie.
„Dominikańska recydywa” – reportaż Pauliny Guzik
Istotne jest również to, jakie obowiązki prawne czy moralne zostały wypełnione, a jakie nie; jakie procedury zachowano, a jakich nie. Wreszcie, analizując sytuację pod kątem i prawnokanonicznym i duszpasterskim, postaramy się zbadać, jak do tego w ogóle doszło, że to, co się wydarzyło, było możliwe.
Sprawa Pawła M. toczy się już w prokuraturze, są też odpowiednie struktury kościelne, które będą miały za zadanie osądzić to wszystko kanonicznie
Poza analizą całej sytuacji, przygotowany raport ma zawierać również konkretne wskazówki konkretnych działań prewencyjnych, tego, co trzeba koniecznie zrobić, by takich sytuacji w przyszłości uniknąć. Analiza ta uwzględniać ma kwestie psychologiczne, prawne, prawnokanoniczne, duszpasterskie, teologiczne.
Aspekty teologiczne są tu o tyle ważne, że wydaje się, iż mieliśmy do czynienia z podobną pseudomistyką i złą teologią, jak w przypadku francuskich dominikanów, braci Philippe. Ta pseudomistyka wykorzystywana była do usprawiedliwienia działań przemocowych, nie tylko w dziedzinie seksualnej.
Czy pana komisja będzie czerpała inspiracje z analogicznych komisji, które działały na Zachodzie?
– Naturalnie. Przede wszystkim podobne komisje powoływano we Francji, np. ds. o. Marie-Dominique Philippe’a OP i Wspólnoty św. Jana czy ds. Jeana Vaniera. Będziemy czerpać od nich inspiracje, chociażby przy przygotowywaniu procedur. Mam też nadzieję, że uda się z nimi nawiązać bezpośrednią współpracę, zwłaszcza, że już dają się dostrzec pewne powiązania między tymi sprawami a sprawą o. Pawła M.
W jaki sposób komisja będzie pracowała w okolicznościach pandemii?
– To wszystko zależy od sytuacji. Akurat teraz pandemia mocno daje się we znaki, ale mamy nadzieję, że w ciągu miesiąca ta fala minie i będą możliwe bezpośrednie spotkania. Mam świadomość, że z perspektywy poszkodowanych, skrzywdzonych, niezwykle istotny jest nie tylko sposób, ale i miejsce rozmowy, a także odpowiednia atmosfera, a zatem będziemy dążyć do tego, by zapewnić im maksymalny komfort i rozmowę twarzą w twarz z odpowiednio przygotowanymi osobami.
Będziemy analizować dokumenty, spotkania zaś przynajmniej częścią z dominikanów mogą odbywać się w formie online. Ale i tu jestem zdania, że gdy tylko będzie to możliwe, lepsze i bardziej skuteczne będą spotkania osobiste. Bardzo zależałoby nam na spotkaniach tego rodzaju tam, gdzie to będzie możliwe, przy zachowaniu reżimu sanitarnego.
Dlaczego zgodził się pan na propozycję prowincjała dominikanów, by zostać przewodniczącym komisji?
– Doszedłem do wniosku, że od wielu lat jestem raczej recenzentem, bardzo często oceniam działalność innych, nierzadko bardzo surowo. Przychodzi taki moment, kiedy ktoś mówi „sprawdzam”. Czy rzeczywiście jest się gotowym i dla Kościoła, i z troski o ofiary, i z troski o prawdę, zrezygnować ze swojej strefy komfortu.
Po modlitwie, rozważaniu i konsultacji z żoną uznałem, że tę propozycję przyjmę. Mam świadomość, że w tej komisji najważniejsi są eksperci, a nie przewodniczący. O wiele ważniejszą pracę niż ja mają do wykonania prawnicy, kanoniści, seksuolodzy, psychoterapeuci, teologowie. Moją rolą jest przyglądać się temu, kontrolować, koordynować, nieustannie samemu się uczyć od ludzi, którzy o tych sprawach wiedzą o wiele więcej niż ja i mają ogromne doświadczenie. I doprowadzić do tego, żeby ta ważna i trudna praca owocowała, stała się nie tylko jakimś punktem odniesienia dla dominikanów, ale też dla Kościoła w Polsce.
W pierwszych komentarzach, oprócz głosów zadowolenia z faktu, że przewodniczącym komisji jest osoba świecka i spoza struktur zakonu, pojawiają się też głosy krytyczne. Niektórzy zwracają uwagę np. na to, że pan jako publicysta już komentował sprawę o. Pawła M. i teraz może to stawiać pod znakiem zapytania bezstronność…
– Chciałbym zaznaczyć, że komentowałem tę sprawę jeszcze zanim zostałem przewodniczącym komisji. Mam świadomość, że pewnie wiele z moich intuicji czy pytań będzie ulegało rewizji razem z postępem prac komisji – będę miał większą wiedzę i pełniejsze doświadczenie całej sprawy. To, co do tej pory napisałem, nie stanowi dla komisji żadnego punktu wyjścia ani nawet przyczynku do analizy. Jestem publicystą, więc komentowałem do momentu ukonstytuowania komisji. Teraz nie będę jej komentował. Swoją drogą, trudno byłoby znaleźć wśród osób, które zajmują się takimi problemami w Kościele, kogoś, kto jeszcze w ogóle tej sprawy nie znał lub nie komentował.
Inną wątpliwość, jeśli chodzi o bezstronność, budzi np. Sebastian Duda, który został powołany na członka komisji, a sam wcześniej podzielił się przejmującym świadectwem krzywdy doznanej przez działalność o. Pawła M.
– Bardzo długo rozmawiałem o tej sprawie z Sebastianem Dudą. On rzeczywiście był pod negatywnym, psychicznym wpływem o. Pawła. Od wielu lat jest już z tego uwolniony. Natomiast jest jedną z niewielu osób, która dogłębnie zajmowała się problemem fałszywego mistycyzmu o. Marie-Dominique Philippe’a. Rozumie dobrze teologiczne znaczenie wykorzystania takiej mistyki i teologii do praktykowania przemocy i wykorzystywania seksualnego. Tą sprawą zajmował się na długo przedtem nim wrocławscy dominikanie ogłosili informację o o. Pawle M.
Trzeba też pamiętać, że zadaniem komisji nie jest wydanie wyroku czy osądzenie, a analiza, przygotowanie raportu. Sprawa toczy się już w prokuraturze, są też odpowiednie struktury kościelne, które będą miały za zadanie właśnie osądzić kanonicznie to wszystko.
Jak został wyłoniony skład komisji?
– Oczywiście konsultowałem to z szeregiem osób, które znają się na takich sprawach i zajmują się nimi. Miałem świadomość, że w skład komisji wchodzić mają zarówno prawnicy, kanoniści, jak i teologowie, seksuolodzy czy psychoterapeuci. Część z tych osób znałem ze swoich wcześniejszych zaangażowań medialnych. Stworzyłem listę kandydatur, konsultowałem, korzystałem z porad fachowców i specjalistów, a potem wykonywałem telefony i zapraszałem do współpracy.
Część osób od razu się zgodziła, część potrzebowała czasu do namysłu. Po niecałym tygodniu udało się skompletować cały skład. Bardzo mi zależało, żeby poza tym, że w składzie komisji będą świetni fachowcy, byli wśród nich mężczyźni i kobiety. Kobiety przede wszystkim dlatego, że ich sposób odczuwania, wrażliwości, myślenia jest często bardziej głęboki i empatyczny niż u mężczyzn, a po drugie dlatego, że ofiarami przemocy seksualnej o. Pawła były kobiety. Zależało mi, żeby poza świeckimi, którzy w komisji stanowią większość, byli również duchowni, zarówno diecezjalni jak i zakonni, mający doświadczenie bycia samemu przełożonym, rozumiejący specyfikę życia zakonnego.
Termin zakończenia prac komisji zaplanowano na 30 czerwca. Myśli pan, że to jest realne?
– Uwzględniono oczywiście to, że po zapoznaniu się z całą sprawą i materiałami, komisja może poprosić o dłuższy czas. Oczywiście rozumiem, że dominikanom zależy na czasie, natomiast kiedy będziemy już po zapoznaniu się z bardziej szczegółowym materiałem, po pierwszych spotkaniach, będziemy w stanie podać realniejszy termin zakończenia prac. Ta sprawa musi być bardzo dokładnie zbadana i nie wydaje się, by pośpiech był tu najlepszym doradcą.
Rozmawiał Dawid Gospodarek
Tytuł od redakcji Więź.pl. Oryginalnie Rozmowa ukazała się w KAI pod tytułem „Tomasz Terlikowski o pracy komisji ds. o. Pawła M. OP: postaramy się zbadać, jak było możliwe to, co się wydarzyło”
Przeczytaj także: Głódź, Janiak i Al Capone
No to czekamy. Jest szansa.
Pytanie tylko co potem z tego raportu wyniknie? W końcu jego opublikowanie to nie będzie koniec sprawy jak ślub w dawnej powieści dla dorastających panienek gdzie nie ma słowa co się dzieje w noc poślubną… 🙂
Czy wnioski z niego płynące zostaną zastosowane również gdzie indziej czy też zostanie odłożony przez biskupów, przez inne zakony na półkę pod hasłem: “U nas nic takiego się nie dzieje i zdarzyć się nie może!”. Przynajmniej dopóki ktoś tego nie opisze i nie upubliczni…….
Trzeba udzielić kredytu zaufania, w końcu nic złego co nieodwracalne u początków komisji się nie stało. Ale o gwarancjach obrony dla Pawła M. dalej nie słyszę. Trzeba prosić prowincjała, jako osobę zainteresowana wynikiem, by do zakończenia prac przestał wypowiadać się publicznie w tej sprawie.
~ Piotr Ciompa: Wydaje mi sie, ze nastepuje to poplatanie dwoch pojec. Inna sprawa jest powod sadowy o gwalt na zakonnicy, o co publicznie oskarzony zostal Pawel M., a inna sa wyniki raportu komisji p. Terlikowskiego. Ja to rozumiem z ten sposob, ze on m. in. bedzie tez rozmawial z Pawlem M., zeby poznac jego wersje zdarzen – czy to byla forma religijnego szalenstwa (jak u Rasputina), czy tez narcystyczna postawa guru podobna do tej, ktora wystapila u “rodziny Mansona”. Nic mniej i nic wiecej… Pozostaje oczywiscie kwestia nieodpowiedzialnosci jego przelozonych, ale to jest juz inna bajka…