Stefan Frankiewicz szczerze ujmuje czytelnika tym, że nie układa opowieści o sobie, nie ustanawia cezur w swojej biografii ani też, co wydaje mi się niełatwym odparciem oczywistej pokusy, nie sugeruje własnych predyspozycji do mądrego, a w konsekwencji fortunnego współdziałania z opatrznością. […]
Stefan Frankiewicz, kiedy był redaktorem „L’Osservatore Romano” i kiedy ponownie pojechał do Rzymu jako ambasador wolnej Polski, często  rozmawiał z Janem Pawłem II o ważnych sprawach Kościoła, Rzeczypospolitej, Europy, świata. Po latach daje świadectwo zainteresowania papieża tym, co istotne dla zachodzących przemian, dla rozwoju cywilizacji, tym, co budzi nadzieje, i tym, co zagraża człowiekowi oraz jego dziełom. Liczne podróże-pielgrzymki nie były przerwami w watykańskim bytowaniu i zarządzaniu kurią rzymską, lecz sposobnością do proponowania narodom, ale i państwom, posoborowego chrześcijaństwa, składania oferty urządzania świata wedle Dobrej Nowiny − bez złudzeń, że ją łatwo przyjmą i chociaż w części wypełnią, z nadzieją wszakże na liczne pojedyncze przemiany ludzkich umysłów i serc. […]
Rozmowa rzeka „Nie stracić wiary w Watykanie” obfituje w bogactwo wątków i zawiera mnóstwo wiadomości, ciekawych i wciąż aktualnych jako memento dla dzisiejszych dyskursów w różnych gremiach i na różnych intelektualnych poziomach.