To nie jest wywiad rzeka „ku pokrzepieniu serc”. To mądra, nieco gorzka rozmowa dwóch ludzi ze środowiska „Więzi”. Opowieść o (toruńskich) jezuitach, podwarszawskich Laskach, Jerzym Liebercie, Tadeuszu Mazowieckim, kard. Wyszyńskim, księżach Władysławie Korniłowiczu, Januszu Pasierbie, Jerzym Popiełuszce. To zapis historii, która prowadzi przez kilka dziesięcioleci i zachwyca perspektywami − jakbyśmy oglądali znakomity pejzaż.
Wreszcie Watykan, Jan Paweł II. Tu w rozmowie wiele jest słów smutnych, choć na ogół wypowiadanych z delikatnością. I tytuł książki zyskuje swój sens przez zdanie relacji z czasem bolesnych realiów życia „watykańskiego dworu”, realiów PRL-owskiej agentury w otoczeniu papieża, małoduszności polskich polityków.