Autor daje świadectwo swoich poszukiwań takich reakcji i rozwiązań, które najbardziej odpowiadałyby postawie chrześcijańskiej w kontekście współczesnych polskich debat ideowych. Pociąga u Nosowskiego pasja zrozumienia polskiej rzeczywistości i jej przemian. Solidnych diagnoz sytuacji Kościoła zawsze u nas brakowało i wciąż brakuje. Autor zauważa napięcia i rozłamy w polskim katolicyzmie, próbuje poddać je typologii i szuka konkretnych możliwości przezwyciężenia podziałów i zażegnania konfliktów.

Nosowski stara się przy tym unikać uproszczonych schematów, zwłaszcza takich, które wprowadzałyby elementy wartościowania. Pyta, jak się różnić, aby nie niszczyć przynależności do jednego Kościoła. Według niego zasadnicza droga wiedzie przez pójście w głąb w zaangażowaniu chrześcijańskim. Nadzieję upatruje w nowych ruchach i wspólnotach, w pogłębieniu życia duchowego poprzez milczenie, modlitwę kontemplacyjną, liturgię, spotkania na modlitwie i czytaniu Biblii, czynienie dobra innym itd. Nosowski jest optymistą co do odbudowania jedności Kościoła. Metodą jest ciągłe przypominanie sobie, po co jest Kościół, jaką ma misję, do kogo ma dotrzeć. Konieczne jest wzmacnianie świadomości wspólnego bycia w Kościele, wzmacnianie tych postaw i relacji, które katolików łączą i są głębsze od różnic. To brzmi jak przeniesienie metod wypracowanych w ramach ekumenizmu i dialogu międzyreligijnego na grunt wewnątrzkatolicki (!).

[Cała recenzja dostępna na portalu Deon.pl]