Od dawna żadna książka nie dostarczyła mi takiej przyjemności i nie wprawiła w takie zakłopotanie. […] Świat kultury wyłaniający się z książki Małgorzaty Łukasiewicz jest polifoniczny, pozbawiony miejsc pustych, nasycony znaczeniem. Opowieść nie narzuca odbiorcy krępujących reguł, klarowny język cieszy ironią i niespodziewanymi wycieczkami w potoczność. To świat uwolniony od ciężaru teorii, pleciony z drobiazgów, detali, rzeczy i motywów, których historycy literatury zajęci fabrykowaniem potężnych studiów zwykle nie dostrzegają, a które uważna autorka odnajduje, wydobywa z kontekstu, ogląda ze wszystkich stron i łączy w najdziwniejsze konstelacje niczym bierki rzucone na stół.