Autorka, wybitna tłumaczka, sztukę czytania opanowała na poziomie mistrzowskim. Dając tego przykłady, poniekąd nakłania czytelników, by nie pożerali książek, ale byli uważni, dociekliwi, nie skąpili sobie czasu na namysł i odeszli od „litery”, gdy trzeba uchwycić ducha, w dobrej literaturze, paradoksalnie, zawsze „rzeczowego”, konkretnego. Jak tę konkretność uchwycić, Łukasiewicz pokazuje nie tylko rozbierając fragmenty powieści i opowiadań, analizując wiersze, ale też przykładając szkło powiększające do obrazu Rembrandta, sceny z filmu, fragmentu miasta z małą uliczką, którą dziwnym trafem nawiedzała kilkakrotnie wielka historia.