O tej rozmowie, o „sacra conversazione” toczonej między półkami traktuje książka Piotra Matywieckiego, jeden z lepszych esejów napisanych w ostatnich latach po polsku. Nieuważny księgarz, kojarzący autora jako wieloletniego pracownika Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, byłby gotów ją zesłać do działu „wspomnień”. Byłby to fatalny błąd. 

Owszem, można czytać „Stary gmach” w kluczu nostalgicznym (…). Napisana z wielką łagodnością opowieść Matywieckiego opowiada jednak przede wszystkim o heroizmie, z jakim bibliotekarze usiłują zawiesić czas. To oczywiście nie może się udać.