Książka jest skomponowana z fragmentów, nie ma w niej linearnej narracji, opowieści nie są uporządkowane, a obok siebie pojawiają się różne wątki. I chociaż na początku ten układ może irytować, po czasie okazuje się świadomą, wciągającą konstrukcją. Rozważania o czasie w kontekście czytania książek w bibliotece przeplatają się ze szczegółową charakterystyką czytelników. Historie intelektualnych mód z opowieścią o pracownikach biblioteki. Zaangażowanie w „Solidarność” z cytowaniem wpisów z książki skarg i zażaleń. „Stary gmach” jest erudycyjnym esejem bibliotekarza, poety i uważnego obserwatora.