Przyjemnej formie odpowiada głęboka, wielowątkowa, bardzo bogata treść. W opowiadaniach prof. Strzembosza najbardziej ujmuje jego, powiedziałbym, uczciwość historyczna. Nie udaje bohatera tam, gdzie bohaterstwa nie było; nie obiera postawy ofiary tam, gdzie jaskrawej krzywdy nie doznał. Jest po prostu szczery.

Prof. Strzembosz potrafi jasno przyznać się do pewnych aspektów oportunizmu i błędów w swojej (publicznej) biografii, ale też, bez fałszywej skromności, wskazuje na to, co mu się udało. Stara się przy tym bardzo ostrożnie oceniać innych, zwracać uwagę na nieoczywiste sytuacje i specyfikę momentu dziejowego, który stanowi tło konkretnego wspomnienia, opisu. Nie ukrywa przy tym swego katolicyzmu i wierności stałym wartościom. Wartościom, które nie raz wystawiane były na próbę.

[Cała recenzja dostępna tutaj].