To medytacyjny esej o mikroświecie, którego już nie ma. Matywiecki wspomina lata własnej pracy, oprowadza nas po kolejnych pomieszczeniach, cytuje historyczne świadectwa, przywołując wojenne dzieje BUW-u. Próbuje też zdefiniować specyfikę bibliotecznego kosmosu, biblioteki jako przestrzeni spotkania w lekturze i miejsca, ku któremu dośrodkowo zmierza kontemplacja i od którego odśrodkowo rozszerzają się inspiracje. […] Matywiecki szkicuje galerię barwnych, wspaniałych, czasem dziwacznych, czasem nieszczęśliwych postaci. […] Korowód osobowości i mnóstwo anegdot.