Losy emigracji rosyjskiej w Drugiej Rzeczypospolitej i jej relacji z Polakami nie są całkiem nieznane. Nikt jednak dotąd nie pochylił się w nad nimi z taką uważnością jak Piotr Mitzner. W podręcznikowych i eseistycznych wyliczankach narodów czy języków używanych w międzywojennej Polsce (wyliczankach często podszytych, nazwijmy to, postjagiellońskim sentymentem) z reguły mowa jest o Ukraińcach, Żydach, Białorusinach.

(…) Spisanie losów „warszawskiego kręgu Fiłosofowa” czasem wymagało od badacza po prostu żelaznej dyscypliny i dociekliwości: tak jest na przykład z najdłuższym i najdonioślejszym, otwierającym tom szkicem Fiłosofow i Czapski. Polski malarz i eseista, sam naznaczony losem uchodźcy, nigdy nie zdobył się na systematyczne opisanie jednej z najważniejszych dla niego, prawdziwie formacyjnych relacji, choć zabierał się do tego przez całe życie.