Wydanie wszystkich tekstów ukazujących się pod szyldem „Notatnika niespiesznego przechodnia” ułatwia odczytanie intencji Stempowskiego, który był mistrzem form krótkich, fragmentarycznych, lapidarnych. Od Stempowskiego adepci pióra mogliby się uczyć dyscypliny i powściągliwości. Nie są to cnoty w piśmiennictwie polskim rozpowszechnione, wciąż mamy zbyt wiele tolerancji dla napuszonej gadaniny i rozlewności, która tak irytowała Gombrowicza. Zwięzłość i brulionowość miały charakter programowy. Pisarz był bowiem obserwatorem i komentatorem życia, reagował na bieżące wydarzenia, ale nie pozwalał, by objął go i porwał nurt.