Twórcy raportu
Zespół projektowy Komitetu Dialogu Społecznego KIG: Konrad Ciesiołkiewicz (przewodniczący), Karol Reczkin, Anna Tarnawska, Agata Wójcik, Małgorzata Żochowska; Ośrodek badawczy „Ciekawość”: Katarzyna Bator, Anna Buchner, Katarzyna Fereniec-Błońska, Marta Filipek, Katarzyna Kalinowska, Maria Wierzbicka-TarkowskaR
Redakcja: Bartosz Bartosik, Zbigniew Nosowski
Korekta: Ewa Buczek
Skład: Marcin Kiedio
Twarze polskiej radykalizacji
„Twarze polskiej radykalizacji” to publikacja, w której prezentujemy pierwsze tak głębokie badania społeczne problemu radykalizacji politycznej w Polsce, a także analizujemy te wyniki i proponujemy rozwiązania, które mogą wzmacniać w Polsce kulturę zaufania i pokoju, a także skutecznie przeciwdziałać tendencjom radykalnym i autorytarnym.
Wydawcy: Komitet Dialogu Społecznego Krajowej Izby Gospodarczej, Laboratorium „Więzi”. Badanie społeczne przeprowadził ośrodek badawczy „Ciekawość”.
Pobierz „Twarze polskiej radykalizacji. Raport z badań – analiza – rekomendacje”
Wideo
-
Wojujący, dyplomatyczni, niezdecydowani. W której grupie jesteś?
-
Twarze polskiej radykalizacji – prezentacja wyników badań
-
Anna Buchner: Ile wykształconych Polek i Polaków marzy o autokratycznym przywódcy?
-
Konrad Ciesiołkiewicz: Radykalizacja jest objawem kultury przemocy
-
Zbigniew Nosowski: Między demokratami a autokratami, między wojownikami a dyplomatami
Można być po różnych stronach barykady i nie dać się zeżreć złym emocjom. Można się różnić w polityce, ale nie przekroczyć granicy życzenia sobie śmierci. Można być realistą i rozumieć, że nie da się wszystkich pogodzić, ale jednocześnie pilnować norm dyskusji. Autorzy „Twarzy polskiej radykalizacji” mają rację: świat wokół nas się radykalizuje, a najbardziej znamiennym symptomem tego procesu jest wzrastająca liczba prób samobójczych wśród młodzieży w Polsce. Autorzy raportu efektywnie szukają odpowiedzi na pytanie, co zrobić, by poradzić sobie z tym procesem
Niniejszy raport można czytać dwojako. Można spojrzeć na niego, jak na smutny obraz podziałów,
napięć, polaryzacji i niezrozumienia. Załamać ręce nad tym, że sprawy w Polsce idą w złym kierunku. Ja jednak wolę czytać go jako listę wyzwań. Bo zebrane w raporcie dane i informacje, poparte wnikliwymi rozmowami z Polkami i Polakami, pokazują że możemy – a wręcz powinniśmy – stawiać na porozumienie. Kluczowe są cierpliwość, ciekawość drugiego człowieka i – a jakże – edukacja. Szczególnie ta dla pokoju. Raport nie tylko stawia diagnozę, wskazuje też recepty. Od nas zależy, czy je wykorzystamy.
