Prowincjał dominikanów: Nie mam prawa osądzać motywów decyzji Mogielskiego, ale jest mi niezmiernie przykro

Jestem wdzięczny o. Marcinowi za jego zaangażowanie w dochodzeniu sprawiedliwości dla osób skrzywdzonych w Kościele i w naszym zakonie – pisze o. Łukasz Wiśniewski.

17 kwietnia dominikanie opublikowali list prowincjała o. Łukasza Wiśniewskiego zaadresowany „do Rodziny Dominikańskiej i wszystkich osób dotkniętych odejściem o. Marcina Mogielskiego OP”. Chodzi o, ogłoszone przez Mogielskiego w Wielką Sobotę, odejście z zakonu i Kościoła katolickiego.

„Drodzy, po ciężkich latach domagania się od instytucji kościelnej stanięcia po stronie skrzywdzonych i wykluczonych, odkryłem, że ten system nie chce zmian. Moje ręce są za krótkie, a władza nade mną silna i skuteczna” – wyznał zakonnik na Facebooku. I zaznaczył: „Jestem nadal chrześcijaninem, ale w Kościele Ewangelicko-Augsburskim. Wreszcie u siebie, w bezpiecznym domu. Jezus, Ewangelia i człowiek, każdy bez wyjątku, umiłowane Boże dziecko, odkupione i zbawione ojcowską miłością Boga. Pozdrawiam Was serdecznie”.

W swoim liście o. Łukasz Wiśniewski pisze: „Z powodu decyzji o. Marcina Mogielskiego odczuwam podwójny, głęboki smutek. Ojciec Marcin nie tylko opuścił wspólnotę zakonną, w której żył niemal trzydzieści lat, głosząc Słowo Boże i sprawując sakramenty, ale również – co jest dla mnie jeszcze bardziej bolesne – zadeklarował odejście od wiary katolickiej. Dla nas katolików, Kościół nie jest tylko grupą ludzi połączonych określonym światopoglądem, ale przede wszystkim wspólnotą, w której spotykamy żywego Jezusa Chrystusa w Jego Słowie i sakramentach. Spośród nich wyjątkowe miejsce zajmuje Eucharystia, w której Chrystus jest realnie obecny” – wyjaśnia prowincjał dominikanów.

I dodaje: „Nie mam prawa osądzać osobistych motywów wyboru dokonanego przez o. Marcina, ale jest mi niezmiernie przykro, że zdecydował się odejść od tego nauczania, które wcześniej głosił jako dominikański kaznodzieja. Przepraszam wszystkich, którzy zostali tym dotknięci, a szczególnie osoby prowadzone wcześniej przez o. Marcina na drodze sakramentalnej, które dzisiaj czują się tą sytuacją zdezorientowane i osłabione w swojej wierze”.

Odnosząc się w swoim liście do wcześniejszych bolesnych doświadczeń o. Marcina, prowincjał dominikanów pisze: – „Ojciec Marcin przyszedł do wspólnoty Kościoła kierowany zaufaniem, które zostało następnie nadużyte i wykorzystane przeciw niemu. Bardzo współczuję o. Marcinowi i mam nadzieję, że jak najszybciej uda się zaprowadzić sprawiedliwość oraz przywrócić o. Marcinowi wewnętrzny pokój. Dziękuję także o. Andrzejowi Kuśmierskiemu, przeorowi wrocławskiemu, który udzielał o. Marcinowi braterskiego wsparcia”.

I dodaje: – „Osobista historia sprawiła, że o. Marcin wyjątkowo silnie odczuwał odpowiedzialność za osoby pokrzywdzone oraz z dużym oddaniem udzielał im wsparcia. Jestem mu wdzięczny za jego zaangażowanie w dochodzeniu sprawiedliwości dla osób skrzywdzonych w Kościele i w naszym zakonie. Nie można żyć pełnią Ewangelii bez dochodzenia do prawdy we wszystkich przestrzeniach. Chrystus sam powiedział: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem (J 14, 6), a hasłem naszego Zakonu jest Prawda (Veritas). Oznacza to, że otwarte rozmawianie o najtrudniejszych sytuacjach, na drodze wiary i miłości, może stać się drogą ewangelicznego uzdrowienia. Wtedy też możliwe staje się przywrócenie poczucia godności osobom skrzywdzonym. Proszę Was wszystkich o modlitwę za naszego brata, Marcina Mogielskiego, za nasz zakon oraz Kościół w Polsce”.

Marcin Mogielski jako dominikanin przez lata stawał w obronie osób skrzywdzonych w Szczecinie przez ks. Andrzeja Dymera. Podobnie działał później wobec osób wykorzystanych przez swego współbrata Pawła M. Przyznał się również do tego, że sam był molestowany przez ks. Dymera. Kluczowa była rola Mogielskiego w dążeniu do sprawiedliwości w Szczecinie, co najlepiej ukazuje kalendarium przygotowane przez Zbigniewa Nosowskiego, który wnikliwie tę sprawę na tych łamach.

Już po ogłoszeniu decyzji Mogielskiego Nosowski komentował: „to nie dominikanie są odpowiedzialni za tę sytuację. Trzeba jasno stwierdzić, że w ostatnim czasie była tylko jedna osoba, która mogła swoimi decyzjami wpłynąć na skuteczne pokazanie buntującemu się dominikaninowi, że w Kościele rzymskokatolickim jest miejsce na katolickość wiary, ewangeliczność myślenia i szacunek dla człowieka. Tą osobą jest abp Andrzej Dzięga. Niestety, metropolita szczecińsko-kamieński kontynuował zainicjowany przez swych poprzedników sposób traktowania Mogielskiego. W ostatnich miesiącach macierzysta diecezja ponownie dokrzywdzała dominikanina”.

Po decyzji Mogielskiego o przejściu do Kościoła luterańskiego publikowaliśmy analizę Łukasza Kobeszki „Konwersja i kontrowersja”.

KJ

Przeczytaj także: Abyśmy nie musieli już cierpieć od Kościoła. List do Tośki Szewczyk