Tłumaczenie Odysei zawsze było „rodzajem rytuału” i w przypadku Wittlina nie było inaczej. To proces dochodzenia do „istoty rzeczy, do tego, co ludzkie, do samego siebie” (s. 181). To właśnie w swoich pracach translatorskich, a nie we własnej poezji, Wittlin wykazał się największym kunsztem poetyckim. Dzięki zamiłowaniu do doskonałości formalnej, którą rozwinął w swojej pracy nad Homerem, Wittlin jest pamiętany jako autor „jednego tomu poetyckiego, jednej powieści i jednego zbioru esejów”, ale także „tłumacz Homerowej Odysei, której każdą pieśń, każdy wers przeżył jak własne życie” (s. 209).