Co do głównej tezy książki, akcentującej wymiary i charakter „amerykańskiej odysei” bohatera tej opowieści, zwanego później polskim homerydą, to chodzi w niej nie tylko o wypunktowanie (dokładnie w części trzeciej książki) zasadniczego zajęcia Wittlina – mianowicie rozpoczętego przez niego jeszcze w latach szkolnych we Lwowie przekładu Odysei, kontynuowanego w następnych przeróbkach przez całe życie, a także treści jego licznych esejów, takich jak te umieszczone w tomie Orfeusz w piekle XX wieku – lecz przede wszystkim idzie o fundamentalny element biografii tego wygnańca-pisarza: „Uważam, że Wittlin – podkreśla Hajduk – nie tylko «z powołania i przekonania», ale wręcz programowo tułaczą wędrówkę Odyseusza wpisał w «wiek wojen», w którym przyszło mu, pacyfiście, przeżyć większość życia”.