Burek czyta literaturę „dawną” jak krytyk. Pisze o niej jak artysta. Jak krytyk, bo nieustannie buduje mosty między przeszłością i współczesnością. Angażuje się w literacką przeszłość, jakby była ona czymś bardzo dlań żywym i aktualnym. Pisze o Młodej Polsce przełomu XIX i XX wieku, bo wypatruje we współczesności jakiejś nowej Młodej Polski. Robi krok w tył, aby lepiej wykonać krok do – literackiego – przodu. Czyta wbrew istniejącym schematom i sloganom, wbrew historykom dobrze myślącym czy „filisterskim”. Szuka w literaturze tego, co „najgłębiej prawdziwe”, ale i pozostawione na marginesie, prowizoryczne.