[Andrzej Friszke] naszą historię opisuje nieideologicznie, a oceny wystawia powściągliwie. Pisze i działa na rzecz Polski demokratycznej, czyli pluralistycznej. Przeciwko ksenofobii, zapędom autorytarnym, a za polskością wielowątkową i patriotyzmem nienacjonalistycznym. Swą „Spowiedź” Friszke przedstawia w rozmowach z dwoma dociekliwymi historykami młodszego pokolenia. W 21 rozdziałach (miłe skojarzenie z 21 sierpniowymi postulatami Solidarności) opowiada o spotkaniach z ludźmi z kręgów emigracji politycznej, Polskiego Państwa Podziemnego, ruchu oporu, KOR i innych ugrupowań opozycji w PRL. Od lewa, włącznie z komunistami, do prawa, w tym endekami, jednak z przeświadczeniem, że w polityce i w życiu istnieją nieprzekraczalne granice etyczne.