Autor prowadzi swe analizy z wyraźnej perspektywy. Można ją nazwać perspektywą zaangażowanego świadka Ewangelii i członka Kościoła wiecznie się reformującego. Czytelnik nie ma wątpliwości, że autor życzy Kościołowi dobrze, a zarazem wierzy w jego zdolność do samoodnowy. Należy do tych kościelnych intelektualistów, dla których imponującym dowodem tej zdolności jest dzieło II Soboru Watykańskiego.

(…)

Czyta się ks. Wierzbickiego z poczuciem, że to rzadki dziś taki głos wewnątrz Kościoła. Nie szukający swego, tylko zapraszający do bezinteresownej refleksji nad religią, pontyfikatem Jana Pawła II, kondycją duchową naszego kraju. Autor nie jest dysydentem, lecz lojalnym synem Kościoła – zarówno w sensie soborowym, jak i tradycyjnym. Doskonale tę postawę wyraża szkic ukazujący Karola Wojtyłę i Stefana Wyszyńskiego jako dwa uzupełniające się i wspierające odczytania roli Kościoła w najnowszej historii Polski i katolicyzmu. Nie chce zatem podważać żadnych świętości, rzeczywiście świętych, tylko strzec przesłania Soboru oraz papieży soborowych i posoborowych, na czele ze św. Janem Pawłem II i Franciszkiem, których w jego oczach łączy bardzo wiele. Jest w postawie Alfreda Wierzbickiego coś krzepiącego i budzącego nadzieję, że to, co dobre, prawe i sprawiedliwe w Kościele wciąż ma swych rzeczników.