Po raz pierwszy zetknąłem się z nazwiskiem Rafała Marcelego Blütha (1891-1939) przy lekturze wydanych w 1987 roku przez Piotra Nowaczyńskiego w wydawnictwie Znak tomu  Pisma literackie. Wtedy zrobił na mnie wrażenie głosu osobnego. Tak o literaturze wówczas nie pisano. […] Dobrze się stało, że ten, jak pisało wielu jego przyjaciół, „najwybitniejszy intelektualista okresu międzywojennego” po latach przemówił swoim własnym głosem.

[Cała recenzja dostępna: tutaj]