Ks. Draguła łączy kompetencje biblisty i kulturoznawcy. Z uwagą nie tylko śledzi biblijny tekst oraz starożytne komentarze (Ambrożego, Augustyna, Grzegorza Wielkiego), ale przywołuje wiele kanonicznych dzieł kultury (obrazy Caravaggia, Rembrandta) oraz prozę współczesną (Andrzeja Szczypieroskiego, Marka Hłaski), także tę nietłumaczoną dotąd na język polski (Alessandro Baricco). Wszystkie te wątki spaja mysl, że dla chrześcijanina Emaus jest „miejscem, gdzie z rozczarowania wkracza się w nadzieję, od doznania zawodu przechodzi się do entuzjazmu” (s. 204). Droga do Emaus nie jest jednak łatwą wędrówką. 

Cała recenzja dostępna jest na stronach miesięcznika „Znak”.