Dwanaście błędów ks. Dominika Chmielewskiego według polskich teologów

Naukowcy od dwóch lat piszą o poważnych mankamentach doktrynalnych w nauczaniu salezjańskiego kaznodziei. Czy ktoś z tego wyciągnie wnioski?

Pierwszą część analizy nauczania ks. Dominika Chmielewskiego pt. „Szkoda życia na herezje” – poświęconą jego wizji Boga, szatana i człowieka – oparłam głównie o własne lektury i wysłuchane internetowe nagrania konferencji salezjanina. Nie jestem jednak pierwszą osobą, która zwraca publicznie uwagę na poważne teologiczne błędy w nauczaniu tego rozchwytywanego kaznodziei.

Zamęt

Jako pierwszy uczynił to ks. dr Przemysław Sawa z Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. W „Zeszycie specjalnym” do programu duszpasterskiego Kościoła katolickiego w Polsce na rok 2020/2021 „Duszpasterstwo w czasie pandemii”, który ukazał się na początku 2021 r., ks. Sawa opublikował artykuł „Duszpasterstwo w Polsce w czasie epidemii: mocne i słabe strony, wyzwania i nadzieje”.

Według ks. Chmielewskiego Maryja jest „Małżonką Boga” i „Małżonką Ducha Świętego”. Ani w Biblii, ani w nauczaniu Kościoła takie określenia się nie pojawiają

Monika Białkowska

Udostępnij tekst

Facebook

Twitter

O salezjaninie znalazł się tam zaledwie krótki fragment: „Wielkie oddziaływanie na wiernych ma również nauczanie ks. Dominika Chmielewskiego SDB, który reprezentuje mariologię maksymalistyczną, co widać w dyskusjach, oraz w niektórych punktach mija się z nauczaniem Kościoła. Niemały zamęt wywołała także jego wypowiedź podważająca istnienie pandemii, medialne wywoływanie strachu wokół koronawirusa oraz uznanie ogłoszenia epidemii jako formy ataku na Kościół przez oddzielenie ludzi od Eucharystii”.

Ta krótka wzmianka wywołała wiele reakcji, zwłaszcza w kościelnych kręgach konserwatywnych. Pisał o niej między innymi portal pch24.pl w tekście „Episkopat jednych ruga, innym dalej pozwala hasać”. Autor tekstu, Paweł Chmielewski, czyta uwagi ks. Sawy w kluczu podziału na środowiska lewicowe i prawicowe, a stawiane m.in. ks. Chmielewskiemu zarzuty uważa za „niekiedy niewarte uwagi, niekiedy po prostu niepoważne”. Wśród komentarzy internautów pojawiały się głosy próbujące zdyskredytować ks. Sawę i jego teologiczne, ale także kwestionujące powagę błędów teologicznych w nauczaniu.

W tym samym roku 2021 w wydanej na UKSW monografii „Pandemia jako znak czasu dla Kościoła w Polsce” ks. Przemysław Sawa opublikował kolejny tekst pod znamiennym tytułem „Między posłuszeństwem a anarchią w Kościele: przejawy, oceny, wyzwania”. Wraca tu między innymi do nauczania ks. Dominika Chmielewskiego. W przypisach zamieszcza odwołania do publikacji internetowych salezjanina. Jako przykłady zniekształcania przez niego nauczania katolickiego podaje: twierdzenie, że „w Eucharystii tak jakby przyjmujemy ciało i krew Maryi”, przekonywanie, że pandemia koronawirusa jest atakiem diabła na Eucharystię oraz błędne rozumienie uobecnienia w Eucharystii.

„Niepokojące teologicznie jest również przedstawianie roli Maryi – pisze ks. Sawa. – Według ks. D. Chmielewskiego przyjaźń z Maryją jest znakiem rozpoznawczym, czy człowiek jest z Ducha Bożego (potomstwa Niewiasty), czy z potomstwa węża, co w takim brzmieniu może sugerować, że kto nie podejmuje kultu maryjnego, ten nie należy do Boga (patrz: protestanci). Jednocześnie stwierdza on, że przeżywanie relacji z Maryją nie może przysłonić Jezusa (ale jednak, niestety, czasem się dzieje), co jest argumentem przeciw protestantom, którzy rzekomo nie chcą przyjaźni z Nią” – pisze śląski teolog. Zwraca on również uwagę na niepoprawne określanie zjawień maryjnych przez salezjanina jako „autentycznych objawień Boga”, a brak zainteresowania nimi – jako „gaszenie Ducha Świętego”.

Czytając krótkie wzmianki o błędach i nie będąc jednocześnie teologiem, łatwo jednak uznać, że są to „kwestie poboczne”. Ostrzeżenia ks. Sawy próbowano zatem zbanalizować.

Obszerne recenzje teologiczne

Wraz z publikacją ostrzeżeń o. Sebastiana Wiśniewskiego sprawa stała się znacznie poważniejsza. Wiśniewski jest wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Obrze i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Nauczaniem ks. Chmielewskiego zajął się dogłębnie i metodycznie.

W kwartalniku „Polonia Sacra”, czasopiśmie naukowym Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, w 2021 r. ukazały się dwa jego obszerne artykuły na ten temat. Pierwszy z nich, „Od znaków czasu do czasu znaków. Teologiczne mankamenty nauczania ks. Dominika Chmielewskiego w Kecharitomene” ukazał się w numerze 25 (2021) nr 2 (64). Drugi, „Zwrot ku mariologii maksymalistycznej – na przykładzie nauczania ks. Dominika Chmielewskiego SDB” w numerze 25 (2021) nr 4 (66). Pełna treść obu artykułów dostępna jest w internecie (odsyłają do nich linki powyżej). Teolog odwołuje się głównie do książek salezjanina, zwłaszcza bestsellerowej „Kecharitomene. Odkryj Jej niesamowity sekret i wejdź w swoje przeznaczenie!”.

To na podstawie tych dwóch artykułów omówię poniżej najważniejsze błędy teologiczne ks. Dominika Chmielewskiego w ujęciu o. Wiśniewskiego. W publicystycznym skrócie będzie tych błędów dwanaście. W artykułach mowa także o innych mankamentach.  

1. Apokalipsa i grono wybranych

„Znaki czasu” według nauczania II Soboru Watykańskiego są przede wszystkim znakami nadziei. Nie są zapowiedziami ostatecznej zagłady świata, znajdowanymi w wizjach mistyków, w prywatnych objawieniach czy w wypowiedziach demonów z egzorcyzmów. W ten sposób jednak interpretuje je ks. Dominik Chmielewski, rozpoczynając jednocześnie zbieranie grona wybranych, przed którymi odkrywa sekrety, rodzaje tajemnej wiedzy. To właśnie ci wybrani uratowani zostaną przez Maryję przed tym, co grozi całemu światu i ochronieni zostaną przed zagładą.

Nie tylko samo budowanie grona wybranych wokół „tajemnicy” czy sekretu przekazywanego przez guru budzi niepokój, bo nosi znamiona sekty. Ważne tu jest również teologiczne rozumienie czasów ostatecznych i zwycięstwa nad szatanem, które według teologii Kościoła katolickiego dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. „Ostateczne zwycięstwo nad szatanem [w nauczaniu D.Ch. – przyp. M.B.] dopiero ma się dokonać, co stawia autora tych słów w opozycji doktrynalnej do nauczania Kościoła, które zostało wyrażone np. przez Piusa XII w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus z 1950 roku – pisze o. Wiśniewski. – Papież ogłaszając w niej dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny, stwierdził, że «chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa stanowi istotną część i także ostateczne trofeum tego zwycięstwa»”.

2. Demonizacja rzeczywistości

Drugim problemem zauważanym przez Wiśniewskiego jest demonizacja rzeczywistości, również wpisująca się w nurt nauczania apokaliptycznego. Oznacza ona przekonanie o wzmożonej aktywności diabła i trwającej nieustannie walce aniołów z diabłami.

W tej wizji człowiek przystępujący do walki z szatanem przez odmawianie różańca może spodziewać się jego ataku poprzez objęcie władzy nad ciałem modlącego się (zmęczenie, senność, rozproszenia). Szatan może działać przez innych ludzi (wysłannikiem szatana może być ten, kto zadzwoni do nas, gdy akurat się modlimy).

W takim ujęciu „naszym życiem nie rządziłaby już Boża Opatrzność, tylko całe piekło” – zauważa Wiśniewski. Cytuje również ks. Chmielewskiego: „Kiedy widzisz człowieka, który sprawia Ci dużo problemów, który zadaje Ci ból, rani Cię, niszczy twoje życie, to miej świadomość, że tak naprawdę nie on to czyni. Ten człowiek jest tylko marionetką w rękach diabła, który przez niego chce zniszczyć Ciebie”.

Mamy tu do czynienia z człowiekiem, który jest bezsilny i którym szatan swobodnie może się posługiwać. Jest to wizja niezgodna z chrześcijańską antropologią, w której człowiek obdarzony jest wolną wolą i nie jest pozostawiony na pastwę czyhającego na niego zewsząd szatana.

Mocno problematyczne jest również powoływanie się na wypowiedzi szatana z egzorcyzmów: trzeba pamiętać, że żadnych słów szatana Kościół nie traktuje jako swojego źródła wiedzy i Objawienia.

3. Przecenianie mocy różańca (kosztem sakramentów)

Modlitwa różańcowa jest bez wątpienia ważną praktyką w życiu chrześcijańskim. Jest modlitwą kontemplacji, prowadzącą do głębszego zjednoczenia człowieka z Bogiem. Ksiądz Chmielewski przekonuje, że jest ona „potężnym egzorcyzmem” i „nie ulega wątpliwości, że z różańcem szatan ma największy problem, boi się go najbardziej na świecie”. Nazywa również różaniec „pełnią wszystkich łask, wypływających z dzieła zbawienia Trójcy Świętej”.

To określenie musi budzić wątpliwości. Jeśli różaniec jest „pełnią łask” – zauważa Wiśniewski – to czym i po co są sakramenty? Wobec modlitwy różańcowej, owej „pełni”, łatwo uznać je za niepotrzebne.

4. Szatan jest śmiertelny

Ten element powraca w nauczaniu ks. Chmielewskiego w kilku miejscach. Uśmiercenie szatana ma być efektem modlitwy różańcowej. Wprost znaleźć można stwierdzenia o „śmiercionośnej broni przeciwko diabłu i piekłu”.

Tymczasem Katechizm Kościoła katolickiego uczy, że „jako stworzenia czysto duchowe aniołowie [a więc również i szatan – przyp. MB] posiadają rozum i wolę: są stworzeniami osobowymi i nieśmiertelnymi” (KKK 330). Nigdzie w teologii Kościoła katolickiego nie mamy podstaw do twierdzenia, że szatana można zabić, a tym bardziej, że może tego dokonać człowiek swoją modlitwą.

5. Rasa aniołów

Ks. Dominik Chmielewski w swoim nauczaniu wprowadza obce dla teologii pojęcie „rasy aniołów”. O. Wiśniewski wskazuje natomiast: „już św. Grzegorz Wielki pisał, że «imię anioł nie oznacza natury, lecz zadanie». O «rasie aniołów» mówi się natomiast w grach komputerowych i literaturze New Age”.

Salezjanin twierdzi również, że Adam i Ewa stworzeni zostali na podobieństwo Jezusa i Maryi w swoich psychofizycznych cechach (źródłem tej wiedzy dla Chmielewskiego mają być objawienia bł. Katarzyny Emmerich). O. Wiśniewski zwraca uwagę, że jeśli przyjąć takie założenie, trudno jest mówić o wcieleniu Syna Bożego i Jego uniżeniu. Teologia Kościoła uczy, że Adam nie był stworzony na wzór Chrystusa, lecz był figurą Chrystusa, zapowiedzą tajemnicy, która objawiła się w pełni w Słowie Wcielonym.

Ks. Chmielewski lubi mówić o Maryi tak, jak chłopak może mówić o swojej dziewczynie, podkreślając cechy jej pięknego ciała. Z tak przedstawioną Maryją można umówić się na randkę

Monika Białkowska

Udostępnij tekst

Facebook

Twitter

6. Prywatne wizje jako źródła teologiczne

Wiśniewski zauważa, że choć Chmielewski w swojej książce przytacza niektóre dokumenty Kościoła, to opiera się na nich dość swobodnie. „Ważniejsze od źródeł zobiektywizowanych są prywatne wizje i odczucia osób, które on sam postrzega jako autorytety. […]autorytetami są nie tylko święci, ale też takie postaci jak: Maria z Agredy, Marta Robin czy brat Efraim, o którym Chmielewski SDB pisze, że należy do Wspólnoty Błogosławieństw, chociaż w rzeczywistości już od 2008 roku jest on poza tą wspólnotą, a od 2010 roku nie jest już także diakonem stałym. Został wydalony ze stanu duchownego z powodu nadużyć seksualnych. Niepokoić może przywoływanie wypowiedzi demonów, których stwierdzenia zdają się tworzyć nowe locus theologicus”.

Przypomnijmy tylko krótko, że źródłem teologii nie są objawienia prywatne czy tym bardziej głosy demonów, ale Pismo Święte, Tradycja i Magisterium Kościoła.

7. Maryja ponad Kościołem

Błędom maryjnym poświęcony jest drugi z artykułów o. Sebastiana Wiśniewskiego o mariologii maksymalistycznej. Tu znów najpierw wyjaśnić trzeba krótko, o co chodzi w tym pojęciu. Jeśli używać go potocznie, łatwo wpaść można bowiem w pułapkę.

Po tym, jak zarzuty uprawiania mariologii maksymalistycznej postawione zostały publicznie, odezwali się obrońcy ks. Dominika Chmielewskiego przekonując, że przecież niczym złym nie jest. „Czy można przedawkować Matkę Najświętszą, czy można nie zrobić wszystkiego, aby była ona jeszcze bardziej znana i kochana na świecie?” .

W krytyce mariologii maksymalistycznej nie chodzi jednak wcale o ograniczenie kultu Maryi czy odsunięcie go na drugi plan. Chodzi o uniknięcie błędu, jakim jest przypisywanie Maryi prerogatyw, których Ona nie ma, o nierozciąganie na Nią wszystkich prerogatyw Chrystusa i charyzmatów Kościoła. Mariologia maksymalistyczna, choć rodzi się zapewne z żywej gorliwości, jest niczym innym jak przesadą, która zapomina, że Maryja – choć wybrana i wywyższona – pozostaje człowiekiem.

Maryja jest członkiem Kościoła – najznamienitszym, ale do niego należącym. W nauczaniu ks. Chmielewskiego natomiast Maryja znajduje się „ponad” Kościołem czy „wokół” niego. Salezjanin naucza na przykład, „że wszyscy jesteśmy ukryci w Niej, w Jej Łonie”. Mało tego, „Ona jest Łonem dla dziecka mającego się narodzić, zanurzonego w Niej przez chrzest”.

8. Współodkupicielka, Zbawicielka

Tytuł Maryi jako „Współodkupicielki” nie jest przyjęty w Kościele: zrezygnował z niego II Sobór Watykański, niedawno negatywnie o nim wypowiedział się również papież Franciszek. O. Wiśniewski przytacza tymczasem słowa Chmielewskiego z książki o tym, że mamy „pełne prawo nazywać Ją Współodkupicielką”.

Według salezjanina Ona doskonale „wie, jak skracać i odkupić czas naszego dojrzewania duchowego”. Więcej, Maryja staje się tu wręcz zbawicielką, gdyż Ona „i tylko Ona może nas uratować przed potopem potężnych grzechów, zalewem ciemności, zła i diabelstwa”, jako ta, która „ma wszelką władzę nad Sercem Boga, a nawet nad Jego planami”. Trudno nie zapytać, jaka jest w tej wizji zbawienia rola Jezusa Chrystusa.

Ks. Chmielewski uczy też, że Maryja może być obecna w człowieku, który „wejdzie do Jej łona”. O. Wiśniewski komentuje: „Warto zauważyć, że chrzest nie zanurza nas w Maryi, ale w Bogu. Maryja nie jest także obecna w nas, ale przy nas”.

9. Ona rozdaje wszystkie łaski

Maryja oczywiście jest kecharitomene, „łaski pełna”, czyli, jak tłumaczy papież Benedykt XVI, napełniona łaską, Bożą miłością: umiłowana przez Boga i wybrana, by przyjąć wcieloną miłość Boga. Analizując wypowiedzi salezjanina, Wiśniewski zauważa: „Chmielewski przyjmuje, że skoro Maryja jest «łaski pełna», to znaczy, że «w Niej jest każda łaska, którą Bóg podarował w całej historii ludzkości». Stąd autor wyprowadza wniosek, że «Ona jest Pośredniczką każdej łaski z przywileju bycia Pełną Łaski». […] «nie ma łaski, która by nie była własnością Niepokalanej, daną Jej do dowolnego rozporządzania»”.

„To «Ona rozdaje» wszystkie łaski, «komu chce, jak chce i ile chce. Nie ma żadnego daru z nieba, który nie byłby osobiście dany na ziemię przez Maryję»” – przekonuje ks. Chmielewski. Taka „absolutyzacja maryjnego pośrednictwa” budzi poważne wątpliwości Wiśniewskiego. Zdaniem teologa, takie podejście czyni niepotrzebnym wstawiennictwo innych świętych. Oblat przypomina również, że „pośrednictwo Maryi ukazywane jest współcześnie raczej w perspektywie Jej wstawiennictwa, niż rozdawnictwa łask”.

Jakkolwiek w historii spotykamy się z podobnymi wyrazami pobożności maryjnej – komentuje o. Wiśniewski, to jednak stwierdzenia ks. Chmielewskiego „nie dadzą się obronić w świetle nauczania papieży Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI. W ciągu wieków doszło niewątpliwie do zbytniego «urzeczowienia» łaski. Tymczasem łaska jest pojęciem relacjonalnym i odnosi się do relacji, do związku między Bogiem i człowiekiem”.

10. „Małżonka Boga”

Wiśniewski zauważa, że według ks. Chmielewskiego Maryja jest „Małżonką Boga” i „Małżonką Ducha Świętego” – ani w Biblii, ani w nauczaniu Kościoła takie określenia się nie pojawiają. Ks. Chmielewski jednak przekonuje, że Duch Święty „działa tylko przez Niepokalaną, swoją małżonkę”.

„Zatem wszelkie działanie Ducha Świętego miałoby odbywać się tylko przez pośrednictwo Maryi, włączając w to także działanie Ducha Świętego – podkreśla Wiśniewski. – Musiałoby to oznaczać, że przyjmujemy łaskę uświęcającą w chrzcie przez Maryję i jesteśmy jednani z Bogiem w sakramencie spowiedzi – przez Maryję”.

Teza ks. Chmielewskiego, że dzieło uświęcenia w Kościele „nie zależy już tylko od Ducha Świętego, ale i od Maryi” jest nie do obronienia w świetle całego nauczania Kościoła.

11. Ciało Chrystusa i Ciało Maryi

„Kiedy przyjmujemy Komunię świętą, przyjmujemy razem z Ciałem Chrystusa i Ciało Maryi. Jeżeli przyjmujemy i pijemy Krew Chrystusa, to przyjmujemy i pijemy również Krew Maryi”.

Ks. Chmielewski nazywa różaniec „pełnią wszystkich łask”. Jeśli różaniec jest „pełnią łask”, to czym i po co są sakramenty?

Monika Białkowska

Udostępnij tekst

Facebook

Twitter

O. Wiśniewski przywołuje to zdanie ze sztandarowej książki ks. Chmielewskiego „Kecharitomene”, komentując: „Postawiona przez niego teza wynika najprawdopodobniej z przekonania, że dziecko w łonie matki, ma krew matki. Jakkolwiek to założenie nie jest słuszne, to jednak może prowadzić do poważnych skutków. Skoro założymy, że dziecko ma ciało i krew matki, to tylko dlatego, że jest z nią jednym ciałem i jedną krwią (dosłownie), zatem nie ma odrębnej podmiotowości. Oznacza to, że każda matka może powiedzieć o swoim nienarodzonym dziecku: «to jest ciało moje». Takie i podobne zawołania wypisują sobie na transparentach zwolenniczki aborcji na życzenie”

12. Na randce z Maryją

Na koniec artykułu Sebastian Wiśniewski OMI zwraca uwagę także na przeciwną przesadną skłonność ks. Dominika Chmielewskiego, którą nazywa mariologicznym sensualizmem. Choć wielokrotnie ukazuje on Maryję jako wyniesioną ponad ludzi, to zarazem zachęca mężczyzn, którzy go słuchają, do tego umawiali się z nią na randki. „Autor lubi mówić o Maryi tak, jak chłopak może mówić o swojej dziewczynie, podkreślając bardziej cechy jej pięknego ciała niż piękno duchowe.

Maryja według ks. Chmielewskiego to „Najpiękniejsza Dziewczyna Świata”. Salezjanin zachęca swych słuchaczy i czytelników do zakochania się w niej. „Maryja urzeka swoim wdziękiem pięknej Dziewczyny z błękitem w oczach […] jest taka niesamowicie nasza, nastoletnia, piękna, młodziutka, delikatna […] Zobacz Ją w prostej ślicznej sukience, z pięknymi rozpuszczonymi włosami, jak idzie obok Ciebie uśmiechnięta, pełna dziewczęcego wdzięku i czaru”. Salezjanin nazywa nawet Maryję „prawdziwą syreną w zdobywaniu swoich dzieci”.

„Z tak przedstawioną Maryją – pisze Wiśniewski – można umówić się na randkę: «Może to być niesamowita randka z Maryją, kiedy w jednej dłoni trzymamy Różaniec, zaś drugą dłonią trzymamy się Maryi”. Matka Boża – ukazywana przez salezjanina – ma stać się dla osoby wierzącej już nie tyle Matką, co raczej dziewczyną, w której każdy może zakochać się jak młodzieniec”.

W stronę anarchii?

Warto wrócić na koniec do tekstu ks. Przemysława Sawy „Między posłuszeństwem a anarchią w Kościele”. Autor pisze tam o ks. Dominiku Chmielewskim: „Nikt nie odbiera charyzmy i prawa do działalności tego kapłana, tylko wskazuje się niewłaściwe bądź nieostre punkty nauczania, które Autor powinien poprawić”.

Cytowani teologowie nie przypuszczają ataku na ks. Chmielewskiego. Nie mają na celu zniszczenia jego działalności czy rozproszenia jego zwolenników. Jedynym motywem ich działania jest troska o czystość nauczania Kościoła i troska o ludzi, którzy tym nauczaniem są karmieni.

„Popełnianie błędów w wierze czy wyrażanie nieposłuszeństwa nie jest nigdy moralnie i duchowo obojętne – pisze ks. Sawa. – Praktyczne, choć nie zawsze formalne, zerwanie jedności z Kościołem jest raną wewnętrzną, a kiedy wciągane są w to kolejne osoby, można już mówić o grzechu zgorszenia. Staje się to szczególnie niebezpieczne przy powszechnym dostępie do mediów, zwłaszcza społecznościowych. Dlatego potrzebne jest wychowywanie do wolności odpowiedzialnej, obejmującej poszczególnego człowieka, jak również wymiar społeczny”.

Czy diagnozy teologów zostaną wreszcie usłyszane przez przełożonych salezjanina i pasterzy Kościoła, którzy przecież powinni z prac naukowych wyciągnąć wnioski?

A może przeważą jednak zdania tych naukowców, których polecające opinie ks. Chmielewski przywołuje w swoich książkach? Na przykład ks. dr hab. Robert Skrzypczak z warszawskiej Akademii Katolickiej pisze, że czytanie książki salezjanina, której słabości tak obnażył o. Sebastian Wiśniewski, to „duchowa przygoda. To książka urokliwa, natchniona, poetycka”.

Według Skrzypczaka książka „Kecharitomene” jest „oparta na gruntownej znajomości mariologii i wsparta wieloma argumentami dogmatycznymi”. Jest ona „piękną katechezą maryjną […]. Zawiera w sobie wiele odniesień do słowa Bożego i depozytu wiary Kościoła (w tym do katolickich wizjonerów i mistyków ostatniego stulecia). Spisana żywym językiem i z pozycji kochającego Boga i Jego Matkę kapłana stanowi pożyteczną lekturę dla młodych i dojrzałych życiowo poszukiwaczy chrześcijańskich pereł”. Aż korci spytać, czy ks. Skrzypczak czytał tę samą książkę, co o. Wiśniewski…

Co zatem można znaleźć w nauczaniu założyciela ruchu Wojowników Maryi: chrześcijańskie perły oparte na gruntownej znajomości mariologii czy błędy doktrynalne? Czy podążając za swym liderem, słuchacze salezjanina trwają w jedności z Kościołem, czy też idą na „randkę z Chmielewskim”?

Do sprawy będziemy wracać. O zabranie głosu poprosiliśmy kilka dni temu samego ks. Chmielewskiego, jego przełożonego zakonnego, niektórych biskupów, Komisję Duszpasterską KEP, która analizowała publikacje salezjanina, Komisję Nauki Wiary KEP oraz ks. Roberta Skrzypczaka. Żadnej reakcji do tej pory nie otrzymaliśmy.

Przeczytaj także: Monika Białkowska, Szkoda życia na herezje. Ks. Dominik Chmielewski oraz jego wizja Boga, szatana i człowieka