„Zobaczył ten Kościół zbolały”. Kard. Krajewski spotkał się z kobietami skrzywdzonymi przez dominikanina Pawła M.

Miałem poczucie, że powinienem za to wszystko przeprosić w imieniu tej wspólnoty, która do zajęcia się sprawą długo dojrzewała – wyjaśnia kard. Konrad Krajewski, jałmużnik papieski.

W środę ukaże się raport komisji powołanej przez polską prowincję zakonu dominikanów, który ma wyjaśnić lata zaniedbań w sprawie ojca Pawła M. Mimo ciążących na nim oskarżeń przez ponad 20 lat zakonnik mógł (czasem z pewnymi ograniczeniami) nadal prowadzić działalność duszpasterską.

Na łamach Więź.pl opisywałam tę historię najpierw w tekście „Dominikańska recydywa”, potem w „Dla czystego wszystko jest czyste”.  Wiele osób pyta mnie teraz, czego spodziewam się po raporcie. Każdemu odpowiadam, że prawdy.

I człowieczeństwa. Choćby takiego, jakim wykazali się niektórzy dobrzy ludzie, którzy ze skrzywdzonymi kobietami i mężczyznami byli w kontakcie przez wiele miesięcy prac niezależnej komisji pod kierownictwem Tomasza Terlikowskiego. Bo gesty dobrych ludzi mają kolosalne znaczenie.

*

Był sierpniowy, burzowy dzień. Kard. Konrad Krajewski wracał z pogrzebu abp. Henryka Hosera. Wyjątkowo uwierało go w tym roku to, że nie idzie na pielgrzymkę łódzką, na której się stawiał co rok. – Arcybiskup Ryś mówił mi nawet, że uciekam z pielgrzymki. Ja sam byłem zdziwiony, ale po pogrzebie zrozumiałem, dlaczego nie mogę iść – mówi jałmużnik papieski.

Właśnie wtedy, jak opowiada, zatrzymał w polu auto i zaczął szukać kontaktu z kobietami skrzywdzonymi przez Pawła M. – Do Pani Weroniki pojechałem prosto po pogrzebie abp. Hosera, 400 kilometrów.

Wiedział, że spotkania z osobami skrzywdzonymi przez Pawła M. są konieczne. Chciał ich po lekturze tekstów opublikowanych przez Więź.

– Od papieża Franciszka nauczyłem się jezuickiego rozeznawania. Kiedy coś mi mówi, że mam czegoś nie robić, przyjmuję to i przychodzi w końcu powód wyjaśniający, dlaczego tak jest – mówi mi papieski jałmużnik. – Ten czas był podświadomie zarezerwowany dla skrzywdzonych.

Do Weroniki kardynał zajechał na wieczorną herbatę. – O nic nie pytał. To dla mnie było szalenie ważne. Samo to, że nie chciał nic wiedzieć – relacjonuje kobieta, której wstrząsające relacje opisywałam w artykułach. –To było spotkanie człowieka z człowiekiem, on przyjechał, żeby powiedzieć, że jest.

Kard. Krajewski dodaje: – Przyjechałem, bo po śniadaniu u łódzkich dominikanów miałem poczucie, że powinienem jechać i za to wszystko przeprosić, w imieniu tej wspólnoty, która do zajęcia się sprawą długo dojrzewała.

– Gdy przyjechał, poczułam się zauważona przez Kościół. Nie jako ofiara, ale jako jego zbolała część. I kardynał Krajewski zobaczył właśnie ten Kościół zbolały. Chcę, żeby ktoś zobaczył, że ja jestem słabym Kościołem i właśnie teraz potrzebuję mocnego Kościoła, który mnie obroni – podkreśla Weronika.

Kilka dni po spotkaniu z Weroniką kardynał odwiedził także siostrę Małgorzatę, skrzywdzoną przez Pawła M. w ostatnich latach. Jałmużnik papieski mówi: – Jeśli nie wprowadzamy w życie Słowa Bożego, to nie ma żadnych ruchów, gestów, są tylko słowa.

– Po tych spotkaniach zrozumiałem, że nic nas nie może oderwać od Kościoła. Jeśli dom jest zbudowany na fundamencie, to on się ostanie. Nawet tak straszny ból nie wyrzucił pani Weroniki i siostry Małgorzaty z Kościoła, one nadal w nim są, są aktywnymi jego członkami – podkreśla kardynał. I dodaje, że przecież siostra miałaby wszelkie podstawy, aby odejść. Ale one uważają, że Kościoła opuścić nie mogą, one go budują.

Jak relacjonuje Weronika, gość z Watykanu przy herbacie powiedział jej, że odszkodowania to najprostsze, co może zrobić Kościół. Najtrudniejsze – być z człowiekiem.

Weronika dodaje, że w ostatnich miesiącach wielu ludzi Kościoła otoczyło ją i inne skrzywdzone opieką i serdecznymi gestami. Wśród wymienianych przez nią osób są między innymi: abp Wojciech Polak, abp Grzegorz Ryś, prezes Fundacji Świętego Józefa Marta Titaniec i inne pracownice fundacji, dominikanie Marcin Mogielski, Wojciech Jędrzejewski i Maciej Biskup czy ks. Piotr Studnicki, kierownik Biura Delegata KEP ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży. – Wiem, mam poczucie, że oni są obok, że są z nami, skrzywdzonymi – mówi Weronika.

Weronika chce, żeby Kościół wreszcie zrozumiał, że ludzie, którzy doświadczyli bólu, nie są przeciwnikami Kościoła: – Nie chcemy Kościoła zniszczyć, tylko go wzmocnić. Chcemy, aby Kościół stawał za prześladowanymi. I żeby było jak w rodzinie – bo jeśli chcesz wyleczyć alkoholika, to nie ukrywasz go, tylko wysyłasz na terapię.

Dodaje, że teraz jest czas, by każdy odpowiedział na pytanie, czy coś do tej pory w tej sprawie zrobił. A jeśli nic – to co może zrobić teraz?

W środę raport w sprawie dominikanina Pawła M. Inicjatywa „Zranieni w Kościele” uruchamia program wsparcia kryzysowego