Ks. Andrzej Dymer: wyrok trzeciej instancji

Jeśli sprawiedliwość ma być sprawiedliwością, śmierć Andrzeja Dymera nie może oznaczać końca jego sprawy.

Zmarł Andrzej Dymer. Zmarł jako ksiądz. Zmarł bez wyroku. A nie powinien umrzeć bez wyroku. I nie powinien umrzeć jako duchowny. Ale tak długo władze kościelne przeczekiwały, że skutecznie przeczekały. I już Gdański Trybunał Metropolitalny wyroku w drugiej instancji nie wyda – bo oskarżony nie żyje.

Jest tu też perspektywa eschatologiczna. Pisząc cykl „Przeczekamy i prosimy o przeczekanie”, zorientowałem się, że choroba nowotworowa antybohatera tych reportaży pogłębia się. Rozmawialiśmy wtedy z franciszkaninem, o. Tarsycjuszem Krasuckim (molestowanym przed laty przez Dymera, a półtora roku temu oskarżonym przez niego o… zniesławienie), czy ten fakt coś powinien zmienić w mojej publikacji. Zgodnie uznaliśmy, że skoro jesteśmy ludźmi wierzącymi, to traktujemy ujawnianie prawdy nie jako gwóźdź do trumny, lecz jako ostatnią deskę ratunku dla ks. Dymera.

Nic jednak nie wskazuje na to, żeby przed śmiercią szczeciński biznesmen-krzywdziciel w sutannie dokonał krytycznej autorefleksji, żeby kogokolwiek przeprosił, żeby żałował, pokutował czy zadośćuczynił. Może coś napisał uczciwie w testamencie, ale wątpię… Nie wiem, czy on w Boga wierzył, czy tylko wykonywał zawód księdza. Czy myślał o tym, że po tamtej stronie już niczego nie da się ukryć?

Zapadł zatem wyrok trzeciej instancji – powiedział mi o. Marcin Mogielski, dominikanin, człowiek najbardziej zasłużony w wieloletnich zmaganiach o akt kościelnej sprawiedliwości w tej sprawie.

Ale przecież przed nami wciąż swoisty wyrok instancji czwartej: rozliczenie wszystkich (żyjących i nieżyjących) wspólników Dymera. Tych, którzy go kryli, obdarzali kościelnymi honorami, wspierali hojnymi dotacjami, udawali własną niewiedzę. Którzy lekceważyli pokrzywdzonych, zarzucali najgorsze intencje poszukiwaczom sprawiedliwości, oskarżali zajmujących się tematem dziennikarzy.

Teraz czas na powołanie komisji historycznej i otwarcie archiwów (kurialnych, prokuratorskich, sądowych i nie tylko). Jeśli sprawiedliwość ma być sprawiedliwością, śmierć Andrzeja Dymera nie może oznaczać końca jego sprawy.

Przeczytaj także: Gdyby abp. Dzięga poczuwał się do odpowiedzialności…