Jerzy Giedroyc i Aleksander Bocheński – w latach trzydziestych przyjaciele, współtwórcy neokonserwatywnych pism polityczno-kulturalnych „Bunt Młodych” i „Polityka”.

Po wojnie Giedroyc stał się jednym z intelektualnych liderów emigracji, dziś postrzegany jako postać nieomal pomnikowa. Bez jego nazwiska nie da się napisać żadnej książki o historii polskiej myśli politycznej xx wieku. Tymczasem Bocheński został w kraju, stając się ideologiem współpracy części środowisk katolickich z komunistami i jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci PRL.

Opublikowany przez „Więź” i zredagowany przez Macieja Zakrzewskiego zbiór korespondencji obu panów, uzupełniony o listy Giedroycia i Jana Frankowskiego oraz o kilka tekstów tematycznie związanych z korespondencją, jest objętościowo skromny, ale niesłychanie interesujący. O jego znaczeniu stanowią zarówno nazwiska autorów listów, jak i fakt, że w okresie powojennym zajęli skrajnie różne stanowiska wobec Polski Ludowej.