Trzymam w dłoniach historię niezwykłą i krzepiącą zarazem, napisaną przez dwóch ludzi z pozoru bardzo różnych. Bo oto z jednej strony mamy warszawskiego pisarza Wiktora Woroszylskiego – dawnego komunistę i sztandarowego niegdyś reprezentanta pokolenia „pryszczatych”, wyraźnie ewoluującego w kierunku orientacji dysydenckiej, a w drugiej części życia – bez obnoszenia z tą problematyką publicznie – spraw eschatologicznych, z drugiej strony zaś mamy uciekającego od polityki „prowincjonalnego” Żakiewicza – katolika „od zawsze”, choć nie bez dylematów wewnętrznych, ewoluującego coraz mocniej w kierunku żywota i myśli siostry Faustyny i jej Dzienniczka. […]

Książka wydaje się szczególnie cenna w kontekście czasu, w jakim się ukazuje: kryzysu współczesnej kultury polskiej i systematycznego degradowania języka komunikacji międzyludzkiej, okopywania się twórców we własnych bańkach informacyjnych.

Woroszylski i Żakiewicz już wiele lat temu udowodnili, że tylko autentyczny dialog – zgodny z filozofią Martina Bubera – może zbliżać interlokutorów i otwierać przed nimi całkiem nowe horyzonty.

Materiał pochodzi z portalu nowynapis.eu

Cała recenzja dostępna tutaj.