Czasem Małgorzata Łukasiewicz opisuje zmagania swoich bohaterów ze światem zewnętrznym, z epoką, w jakiej przyszło im żyć, ale naprawdę czuje się w swoim żywiole, kiedy dociekliwie, czasem po raz kolejny, bada tajemnice procesów twórczych, które kierowały poczynaniami jej ulubionych pisarzy (lub nad którymi oni musieli zapanować – znakomite szkice poświęcone Robertowi Walserowi „Pisać i przepisywać” czy Eliasowi Canettiemu – „Zawsze od początku – nigdy do końca”).

Powaga esejów Małgorzaty Łukasiewicz leży oczywiście w jej pisarskiej randze i warsztacie tłumaczki, ale i w materii, jaką dostarczają dzieła wybranych przez nią autorów, a ci – jak sama podkreśla – świadkowali dwóm wojnom światowym i ludobójstwu, i nie uciekali od osobistego osądu XX stulecia.