Podsuwający pytania jezuita Antonio Spadaro balansuje pomiędzy „Ostatnim kuszeniem Chrystusa” a „Milczeniem”, jednak Scorsese ewidentnie dokonuje rozrachunku z całym swoim życiem. Robi przegląd swej filmografii, pokazując kainowe historie przemocy wykreowanych przez siebie bohaterów. Szukanie Jezusa na ulicach, nieodwracanie oczu od scen przemocy, chwile doświadczania Jego bliskości reżyser zamyka w zdaniu wartym wielokrotnego przeżuwania: „Tak więc dla mnie przeistoczenie musi się dokonywać poza kościołem, aby chodzenie do kościoła mogło stać się czymś więcej niż płaceniem cotygodniowych rat etycznej polisy ubezpieczeniowej. I najważniejsze jest, by świeccy wzięli udział w tym wysiłku, znaleźli swój sposób na włączenie Boga do swoich serc”.