Andrzej Draguła w eseju Syn marnotrawny. Biografia ocalenia pokazuje, jak daleko jesteśmy od zrozumienia tego, co dzieje się w piętnastym rozdziale Ewangelii wedle świętego Łukasza. […] Draguła prowadzi czytelnika przez szereg możliwości odczytań, zarówno teologicznych, jak i artystycznych, nadto przygląda się malarskim i muzycznym interpretacjom, jednak nie po to, aby dołożyć tam jeszcze swoje trzy grosze. Autor, paradoksalnie, systematycznie usuwa się w cień, nie popisuje się swoją erudycją (choć miałby do tego pełne prawo), aby pokazać, o czym milczy przypowieść o miłosiernym ojcu i marnotrawnym synu, i czego nie jest w stanie powiedzieć. […]

Esej Draguły to erudycyjna uczta. Autor sięga do komentarzy teologów z każdego wyznania, a jednocześnie pokazuje twórcze nawiązania i interpretacje w malarstwie, operze czy literaturze. Liczba zaprezentowanych stanowisk nie zamienia się jednak w kakofonię, bowiem autor nie traci z oczu prawdziwego celu książki, jakim jest przypowieść. W tym celu sprawdza wszystko: jakie strąki mógł jeść młodszy syn, co oznaczał pierścień i gdzie leżały owe dalekie krainy, do których udał się marnotrawny syn. […]

Przyznaję, że stwierdzenie Andrzeja Draguły, że w przypowieści o marnotrawnym synu tak naprawdę nie ma szczęśliwego zakończenia, było dla mnie momentem, gdy dobrze znana przypowieść pękła i otworzyła się na nowo. Nagle otwiera się niesamowity bezmiar rozmyślań, a takich odkryć czytelnik znajdzie w książce znacznie więcej.

Cała recenzja dostępna tutaj.