Książkę czyta się z prawdziwą przyjemnością, nie tylko z powodu klarownego i zrozumiałego języka, ale także dzięki temu, że piszący ją okazał się doskonałym znawcą zagadnienia.

„Syn marnotrawny” jest pozycją wybitnie erudycyjną. Autor, omawiając zagadnienia związane z ewangeliczną perykopą, sięga po rozległą literaturę przedmiotu. Od ojców Kościoła, przez klasyczne interpretacje teologów z dawnych wieków, aż po literaturę współczesną, nie waha się sięgać po interpretacje autorów prawosławnych i protestanckich, umożliwia także czytelnikom kontakt z myślą współczesną. Literatura teologiczna to jednak nie wszystko, aby lepiej zrozumieć przypowieść. Draguła podaje nam także przykłady interpretacji, jakie stworzyli wybitni artyści – przede wszystkim muzycy tworzący opery. Autor przypomina wspaniałe dzieła sztuki muzycznej, często zapomniane lub zupełnie nieznane czytelnikom jego książki. Podobnie wykorzystuje wspaniałe dzieła malarskie czy literatury pięknej.

W książce pojawiają się także rozważania na tematy, które mogą umknąć czytelnikom. Pierwszy to kwestia nieobecności matki – cały dramat rozgrywa się pomiędzy ojcem i dwoma synami. Czy jest to wynik patriarchalnej kultury, w jakiej rozgrywa się akcja przypowieści?