W czasie lektury „Rachunku pamięci” nie opuszcza mnie wrażenie, że obcuję z niezwykłym dokumentem epoki – niezwykłym, bo skazanym na zagładę. Ten zbiór indywidualnych świadectw szesnastu pisarzy rozliczających się z własną aktywnością w czasie stalinizmu przygotowywano do druku w krótkim okresie entuzjazmu towarzyszącego reformom Października ’56, gdy silna presja ideologiczna reżimu na chwilę tylko osłabła. […] W zmienionej po Październiku sytuacji politycznej możliwy i konieczny stał się rozrachunek; zebrane w tomie wypowiedzi są w równej mierze rozliczeniem autorów z samymi sobą, co oceną klimatu minionego okresu. […] Dziś, wydany po raz pierwszy, „Rachunek pamięci” jest już zabytkiem dawno minionego czasu, ale pozostaje fascynującym świadectwem początków dopracowywania się niezależnego głosu w obliczu bezlitosnej presji totalitaryzmu.