Tę książkę czytałem z narastającym zainteresowaniem, ale i z pewnym niepokojem, który zawsze się pojawia, kiedy mamy do czynienia z poglądami nieco wyostrzonymi. Ale rozumiem, że Sebastian Duda jest zbyt wytrawnym teologiem i filozofem, by łatwo dawać się szufladkować i światopoglądowo stemplować.

W jego zbiorze znajdujemy wiele intrygujących analiz i pomysłów interpretacyjnych. Szczególnie ciekawe są rozważania o fantasy jako nowej postaci gnozy oraz piękny szkic poświęcony życiu i pisarstwu Montaigne’a, wzruszający w swej stylistycznej maestrii. Całość, choć niewielka, zasługuje na uznanie i krytyczną lekturę. Literatura, sztuka i teologia zyskały tutaj swoje szlachetne uprawomocnienie.