Jednym z ważniejszych tematów tej korespondencji jest stosunek do politycznej roli emigracji, w szczególności roli pisarzy: Giedroyc, co zresztą szczególnie ostro rysuje się w jego polemicznej w tym obszarze wymianie listów z Miłoszem, wiele wysiłku poświęca dbałości o kondycję pozostających poza krajem autorów, których twórczość ma stanowić ważny komponent, niekoniecznie bezpośrednio w swej wymowie polityczny, tworzonej przezeń wolnej trybuny dla kraju. Zdaje sobie jednak sprawę z faktu, że sytuacja niektórych wychodźców jest – także ze względów materialnych – trudna do zniesienia. Z tego też względu uważnie śledzi relacje między pisarzami emigracyjnymi a reżimem, który stara się niektórych z nich skaptować. (…)

Ale jest też ta korespondencja świadectwem problemów i rozterek, z którymi mierzyli się współpracownicy „Kultury”, czujący się jej współtwórcami i poczuwający się do współodpowiedzialności za pismo.