Książka „Polskie, arcypolskie…”, choć napisana pod koniec lat 80., należy do nowoczesnego typu analiz kultury. Autor traktuje bowiem jej różne teksty jako równorzędne, wzajemnie się uzupełniające i dopiero widziane wspólnie – dające pełną wiedzę o świecie. Ta wewnętrzna perspektywa w żaden sposób nie zaburzyła przenikliwości jego refleksji. (…)

Po jego pracę warto sięgnąć, ponieważ jest ona świetnym kompendium wiedzy na temat kultury PRL-u zawierającym wyjątkowe, swobodne, a zarazem błyskotliwe i przemyślane spojrzenia na literaturę i film, bez faworyzowania jednego bądź drugiego rodzaju twórczości. Analizy filmów z polskiej szkoły sąsiadują tu z interpretacjami Tadeusza Borowskiego, Witolda Gombrowicza, Tadeusza Konwickiego. Całość spaja poszukiwanie nadrzędnego dla kultury polskiej porządku, który Wernerowi układa się w dialektykę gloryfikacji i demitologizacji narodowej przeszłości.