Książka niemal w całości została poświęcona analizie oraz interpretacji poetyckiego dorobku twórczyni „Skąpej jasności”, a w zasadzie jednemu z jego najważniejszych wątków; wskazanemu już przez tytuł książki „bólowi”. Wojciech Kudyba zalicza jej wiersze do dziedziny liryki dolorystycznej, czyli związanej z poetycką ekspresją doświadczenia cierpienia, dla którego on – szanując suwerenność poetyckiego świata – usiłuje znaleźć nade wszystko jakąś filozoficzną i egzystencjalistyczną wykładnię. Przywołuje i spożytkowuje na tę okoliczność rozmaite teksty Gabriela Marcela, Martina Heideggera, Paula Ricoeura, Paula Tillicha czy Karola Tarnowskiegom, ujawniając przy tym niezwyczajną jak na polonistę filozoficzną erudycję, rozeznanie w najważniejszych dokonaniach owych myślicieli oraz sprawność w aplikowaniu ich najrozmaitszych konstatacji do świata sztuki.