Parami do nieba
Książka z autografem

Fragment książki

Kiedy słyszę, że należy traktować duchowość małżeństwa jako „dwie osobne, choć równoległe drogi do Boga”, nie mogę się zgodzić. Takie myślenie zatraca specyfikę więzi małżeńskiej. Wszak dwiema osobnymi a równoległymi drogami mogę zmierzać do Boga na przykład wspólnie z wypróbowanym przyjacielem (czy nawet przyjaciółką…). Z żoną łączy mnie jednak – w Bożych oczach i wedle Bożego zamysłu! – dużo więcej (chciałoby się rzec: duuuużo więcej) niż z przyjacielem. Łączy nas więź sakramentalna. A w duchowej przygodzie małżeństwa nie chodzi o jednoczesne doskonalenie siebie przez dwoje ludzi, lecz o pogłębianie jedności dwojga.

Podkreślam tu niepowtarzalnie cudowny charakter wspólnoty małżeńskiej tworzonej przez dwie unikalne osoby. Dzięki temu cudowi dwoje stają się jedno i ta jedność dwojga trwa, nie likwidując ich odrębności i nie naruszając ich osobistej odpowiedzialności. Jedność ta trwa w sposób zobowiązujący i jest elementem Bożego planu – nie umiem tego inaczej nazwać niż właśnie jako wspólne powołanie. Dlatego przeżywanie małżeństwa – także w wymiarze duchowym – jest dla mnie sprawą wspólną, a nie tylko indywidualną. Tak przeżywana miłość najpełniej urzeczywistnia głęboką treść sakramentu małżeństwa, najskuteczniej wyraża widzialny znak niewidzialnej Rzeczywistości.

Nad indywidualnymi drogami duchowości małżonków można się oczywiście zastanawiać (zwłaszcza z myślą o parach, w których tylko jedna ze stron potrafi zaangażować się w duchowe i sakramentalne rozumienie małżeństwa), ale, moim zdaniem, nie powinny one być modelowym wzorcem duchowości małżeńskiej. Inne formy duchowości też prowadzą do świętości. Dotyczą jednak poszczególnych osób, nie zaś pary małżeńskiej. Tym samym nie można ich określić mianem duchowości małżeńskiej, lecz duchowości dla małżonków – a to jednak istotna różnica.

Oczywiście „wspólne powołanie” to nie znaczy ramię w ramię przez 24 godziny na dobę. Raczej chodzi o to, by duchowo „chodzić w obecności” najbliższej osoby, by patrzeć na małżeństwo jako najważniejsze zadanie i powołanie spośród innych chrześcijańskich i ludzkich powołań, o których wspominałem wyżej.

Podkreślam ten wymiar komunii dwojga, aby wyraźnie ukazać specyfikę relacji małżeńskiej, a co za tym idzie, konieczność poszukiwania nowych dróg dla duchowości małżeńskiej. Potrzebne są takie propozycje duchowości, które przekroczą indywidualistyczne myślenie o duchowości i będą pozwalały małżonkom kroczyć „parami do nieba”, a nie tylko dwiema równoległymi drogami.

Opis książki

Tę książkę kupujesz z autografem autora, Zbigniewa Nosowskiego

Pierwsza wspólna kanonizacja pary małżeńskiej pokazuje, że rozpoczyna się nowa epoka duchowości chrześcijańskiej. Zbigniew Nosowski prezentuje nowatorską wizję uświęcenia poprzez małżeństwo. Opisuje też świętych małżonków z dawnych wieków oraz współczesne pary – kandydatów na ołtarze. Przede wszystkim zaś ukazuje małżeństwo jako unikalne, wspólne powołanie.

To książka wyjątkowa. Nosowski przekonuje do nowej wizji świętości małżeńskiej – pokazuje, że w zwykłej codzienności małżeńskiego życia, także w więzi seksualnej, dzieją się rzeczy nadzwyczajne.
o. Ksawery Knotz, kapucyn, duszpasterz małżeństw

Książka ta pozwoliła wielu małżonkom w nowy sposób spojrzeć na swoje życie, a wielu duszpasterzom lepiej zrozumieć, czym jest powołanie chrześcijańskiego małżeństwa. Dziś nie można już mówić o małżeństwie, nie znając „Parami do nieba”.
ks. dr Szymon Stułkowski, sekretarz Komisji Duszpasterstwa przy Konferencji Episkopatu Polski

Czytam tę książkę i myślę: nareszcie, nareszcie. Nareszcie ciało i seks przestają być brudne i niegodne chrześcijanina… Nareszcie miłość do Boga nie wymaga wyrzeczenia się miłości do człowieka… Nareszcie normalnie, wszystko razem, w Jednym.
Renata Arendt-Dziurdzikowska, „Zwierciadło”

 

W książce wykorzystano reprodukcje obrazów Ventzislava Piriankova.