2009

Co jeszcze zostało nam, Polakom, z – obudzonej pięć lat temu „pomarańczową rewolucją” – miłości do Ukraińców? Dlaczego znowu wybuchają spory o historię polsko-ukraińską, choć wydawało się, że już jesteśmy coraz bliżej pojednania? Czy w ogóle możliwe jest uzgodnienie wspólnej wersji historii między naszymi narodami? Czy po wejściu Polski do strefy Schengen, Ukraińcy – oddzieleni nowym wizowym murem granicznym – widzą w nas jeszcze swoich sojuszników, czy już tylko część odległej, i oddalającej się, Europy zachodniej? A może my spoglądamy na nich z tym samym poczuciem nieznośnej wyższości, jakiego często doświadczamy od naszych zachodnich sąsiadów? Lista pytań jest bardzo długa. Autorzy tego numeru WIĘZI szukają na każde z nich odpowiedzi. Wyjaśniają również, co obecnie dzieje się na ukraińskiej scenie politycznej. Zgromadzone w tym numerze teksty nawet laikowi pozwolą rozeznać się w obecnej mapie politycznej Ukrainy i stanie relacji polsko-ukraińskich.

Przed dwudziestu laty Polska stała się – realnie i naprawdę – krajem wolnym i suwerennym. Wydarzeniem przełomowym było powołanie rządu Tadeusza Mazowieckiego we wrześniu 1989. W rocznicę tego wydarzenia rozmawiamy z trzema ministrami rządu wielkiego przełomu – przypominając ówczesne realia wewnętrzne i międzynarodowe. Tadeuszowi Mazowieckiemu, pierwszemu premierowi niepodległej Trzeciej Rzeczypospolitej, chcemy dziś po prostu podziękować za dzieło jego życia – wolną Polskę. Głównym tematem tego numeru jest zaś zjawisko społeczne, zdawałoby się, marginalne: prostytucja. Czasem mrugamy okiem, że to społecznie użyteczny najstarszy zawód świata; milcząco zakładamy, że skoro od wieków nie udało się jej zlikwidować, to nie ma sensu z nią walczyć. Czy jednak naprawdę jesteśmy bezsilni wobec prostytucji? Czy nie da się tu nic zrobić? Bezradność wobec prostytucji skutecznie przełamują ci, którzy potrafią inaczej spojrzeć na jej ofiary – jak siostra Anna Bałchan. Zazwyczaj bowiem patrzymy na prostytutki z ironicznym uśmieszkiem albo z wyższością i pogardą. Zapominamy, że prostytutka zawsze jest ofiarą, bo sprzedając własną intymność – nawet jeśli uprawia swoją „profesję” dobrowolnie – degraduje i niszczy siebie.

Rosnące zapotrzebowanie na psychoterapię jest jednym z charakterystycznych znaków naszych czasów. Co jednak Bóg może mieć wspólnego z psychoterapią? Kwietniowy numer WIĘZI pokazuje, że może a jednocześnie... nie może. Istotnym wymiarem terapii jest spotkanie osób. A tam, gdzie ma miejsce spotkanie –nie można odcinać się od duchowości. Powstające coraz to nowe nurty, szkoły i podejścia terapeutyczne zazwyczaj głosiły, że przyjmują założenie światopoglądowej neutralności terapeuty. Praktyka okazała się jednak bardziej skomplikowana. Część pacjentów skarżyła się na ignorowanie przez terapeutów duchowego wymiaru człowieka. Jedną z reakcji na ten brak było powstanie zjawiska „psychoterapii chrześcijańskiej”. Nurt ten, coraz wyraźniej obecny również w Polsce, u jednych budzi entuzjazm, u innych – dystans. Jedno jest pewne – terapia ma pozostać terapią, a nie przyjacielską rozmową czy tym bardziej ewangelizacją. Jak zatem ma i może być w niej obecny wymiar duchowy? Odpowiedzi na to pytanie poszukują w kwietniowej WIĘZI praktycy, czyli terapeuci – co szczególnie ważne – przynależący do różnych szkół psychoterapeutycznych.

„Bóg jest bliżej nas niż my siebie samych" – ta myśl św. Augustyna wydaje się bliska nie tylko chrześcijanom, ale też i Żydom. Mamy nadzieję, że rozważania o istocie modlitwy wyznawców obu tych religii zaproszą Państwa do wejścia w przestrzeń duchową. Bo, choć to dziwnie brzmi, w każdym z nas jest coś z mnicha – o czym przypomina człowiek skądinąd niezwykle aktywny, były rzecznik dwóch prezydentów Austrii, Heinz Nussbaumer. Nie każdy powołany jest do mniszego życia. Dobrze byłoby jednak, żeby każdy odkrył w sobie mnicha, również po to, aby żyć pełnią życia. Modlitwa bowiem nie odrywa nas od życia, przeciwnie – pozwala w intensywny sposób być w samym jego centrum. Jest jedną z bardziej fascynujących dróg, którymi można do tego centrum dotrzeć.