Barbara Borowiecka: Mam dość zmagań z instytucją niewrażliwą na ludzką krzywdę

Barbara Borowiecka wycofała pozew przeciwko archidiecezji gdańskiej. – Najbardziej mi przykro, że w gdańskim Kościele nic się nie zmienia. Przedstawiciele kurii wciąż podchodzą do tej sprawy z niezmienną bufonadą i arogancją – wyjaśnia kobieta molestowana przez ks. Henryka Jankowskiego.

O wycofaniu pozwu poinformowaliśmy na Więź.pl. Barbara Borowiecka pozwała archidiecezję gdańską w marcu 2020 r., żądając przeprosin za krzywdy wyrządzone jej przed laty przez gdańskiego prałata oraz za to, jak została potraktowana przez Kościół po ich ujawnieniu.

Zbigniew Nosowski: To ryzykowna decyzja. Na pewno odezwą się głosy, że wszystko było przez panią zmyślone. W jakim sensie dotarła pani do krańca swoich możliwości?

Barbara Borowiecka: Jestem psychicznie zmęczona. Już nie mam siły walczyć z kościelnymi wiatrakami. Po prostu mam dość zmagań z instytucją niewrażliwą na ludzką krzywdę. Głową muru nie przebiję.

Rzecz jasna, inni będą to komentować po swojemu. Ich prawo, każdemu wolno myśleć, co chce. Oczywiście swoich zeznań nie odwołuję, bo są prawdziwe.

Nie jestem już młodą osobą. Mieszkam w Zachodniej Australii, skąd od niemal dwóch lat, ze względu na pandemię, nie sposób wyjechać za granicę. Ta sytuacja skończy się najwcześniej jesienią br. Prowadzenie spraw sądowych na odległość nie jest właściwe.

Ale najbardziej mi przykro, że w gdańskim Kościele nic się nie zmienia. Nie ma już abp. Głódzia, ale przedstawiciele kurii wciąż podchodzą do tej sprawy z niezmienną bufonadą i arogancją. Oficjalne kościelne wytyczne, jak postępować wobec osób skrzywdzonych przemocą seksualną, nie przekładają się na praktykę.

Do czego pani w tej sprawie dążyła?

– Od początku jasno stawiałam sprawę, że chodzi mi przede wszystkim o przeprosiny ze strony diecezji: za naruszenie mojej godności i nienaruszalności cielesnej przez ks. Jankowskiego w latach 1967–1970 oraz za postawę samej diecezji, poprzez brak odpowiedniej reakcji na złożone doniesienie.

Gdybym otrzymała zadośćuczynienie finansowe, o które wystąpiłam, to przeznaczyłabym je na kolonie dla dzieci z ubogich rodzin. Ale to była kwestia wtórna i było to wiadome publicznie.

Prosiłam, przez moją pełnomocniczkę Katarzynę Warecką, o możliwość osobistej rozmowy z abp. Tadeuszem Wojdą. Technika umożliwia teraz takie, nawet głębokie duchowo, spotkania na odległość. Mnie zależało na spotkaniu człowieka z człowiekiem.

Gdybym usłyszała od arcybiskupa przeprosiny i życzliwe pytanie „Co możemy dla Pani zrobić?”, to by mi wystarczyło. Byłby koniec sprawy. Nic z tego.

Pani duchowe uzdrowienie po wielu latach i pojednanie z Bogiem były możliwe dzięki ks. Janowi Kaczkowskiemu, zresztą duchownemu archidiecezji gdańskiej. Czy nie ma teraz pani do niego żalu, że namówił panią do powiedzenia prawdy?

– Nie żałuję tego, bo gdyby nie on, to bym nadal siedziała w tym bagnie i gniła od wewnątrz. On mi wtedy powiedział, że gdy wyznam prawdę, to zacznę zdrowieć. I to się dokonało.

Bardzo długo nie wierzyłam w Kościół, nie wierzyłam w księży – ze względu na to, co przeszłam. Ale zawsze wierzyłam w Boga. Dopiero ks. Jan Kaczkowski zmienił moje podejście [opisała tę historię Joanna Podsadecka w tekście „Barbara Borowiecka: krzywda i uzdrowienie”].

Wielkim wsparciem byli dla mnie także polscy franciszkanie pracujący w Perth w Australii. Jeden z nich przygotował mnie w późnym wieku do bierzmowania. Drugi błogosławił moje małżeństwo z Markiem Kuligowskim.

A dzień po naszym ślubie jeszcze inny zakonnik całował mnie po rękach, przepraszając w imieniu Kościoła za to, co zrobił mi Jankowski. A nawet płakał w czasie Mszy świętej.

Liczyłam, że moje wystąpienie do archidiecezji gdańskiej wyzwoli również tam podobne procesy duchowych przemian. Nic jednak na to nie wskazuje.

Nie pomogła w niczym zmiana arcybiskupa w Gdańsku?

– Z mojej perspektywy: nie. Jako osoba pokrzywdzona nie spotkałam się z życzliwością czy choćby szacunkiem ze strony przedstawicieli archidiecezji gdańskiej. Wręcz przeciwnie – z podejrzeniami i upokorzeniami. A ja liczyłam na to, że moje wystąpienie może pomóc władzom kościelnym wyjść z twarzą z tej sytuacji – i wobec mnie, i wobec prawdy historycznej. Z tej okazji nie skorzystano.

Wycofuję więc pozew sądowy, bo aspekt prawny był dla mnie zawsze wtórny wobec płaszczyzny moralnej. Jeśli arcybiskup metropolita gdański chciałby mi jeszcze coś powiedzieć, to wie, jak mnie znaleźć.

Rozmawiał Zbigniew Nosowski

Przeczytaj także: Kościół jako zakład rozmywania odpowiedzialności. Monachijski raport o tuszowaniu pedofilii