Zrobię wszystko dla Jezusa, prócz zmiany własnego zdania

Kto dzisiaj jest skłonny do zakwestionowania swoich poglądów? Kto jest gotów przyznać, że nie miał racji? Katolicy? Wszystko zrobimy dla Chrystusa, byle to było po naszej myśli, według naszego scenariusza.

Kazanie wygłoszone w parafii pw. św. Szczepana na warszawskim Mokotowie 1 października 2023 r.

W 21. rozdziale Ewangelii według Mateusza Jezus opowiada o rozmowie ojca z synem. „Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy!”. Pierwszy syn mówi, że pójdzie i nie idzie. Drugi opiera się, lecz potem opamiętuje i spełnia wolę ojca.

„Wszystko zrobię dla Ciebie, Panie” – powiedział kiedyś Piotr do Jezusa – a nie zrobił nic. Ba, zaparł się swojego Mistrza, bo nie tak wyobrażał sobie losy Jezusa. Jego wcześniejsze „tak” było pustym słowem. Okazał się przywiązany do swojej własnej wizji triumfu Chrystusa. Przekonany, że zobaczy go na tronie, a nie na krzyżu w cierniowej koronie. Nie chciał wierzyć w taką historię. Sprzeczną z jego politycznymi poglądami. Jeszcze nic się nie zaczęło, a już kryzys. Na samym początku porażka. Nie chcę w tym uczestniczyć. To nie po mojej myśli. Podpiszę apostazję.

Natomiast była nierządnica, Maria Magdalena, nie opuściła Nauczyciela, gdy prowadzono Go na ukrzyżowanie.

„Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wy mu nie uwierzyliście – mówi Jezus, podsumowując opowieść o dwóch synach. I zaskakuje nas słowami: – Uwierzyli mu zaś celnicy i nierządnice” (Mt 21, 32). Dlaczego tzw. pobożni ludzie nie uwierzyli? Musieliby uznać, że się mylili i zmienić myślenie. Zrezygnować z wizji Kościoła, który jest potężny i liczny, z którym inni muszą się liczyć. Kto dzisiaj jest skłonny do zakwestionowania swoich poglądów? Kto jest gotowy przyznać, że nie miał racji? Katolicy? Prawda jest taka, że wszystko zrobimy dla Chrystusa, byle to było po naszej myśli, według naszego scenariusza…

Celnikom, czyli ludziom kolaborującym z najeźdźcą, i nierządnicom, czyli kobietom lekkich obyczajów, łatwiej było uznać, że są w błędzie. Bo ich postępowanie pozostawało sprzeczne z tym, w co tak naprawdę wierzyli. Ich poglądy i czyny rozjeżdżały się. Żyli w rozkroku między tym, czego pragną, a tym, co czynią. Jan Chrzciciel pomógł im to zrozumieć. „Podążajcie za swoimi prawdziwymi pragnieniami. Nie czyńcie tego, co dla was samych jest wstrętne i niegodne”. Takie słowa mogą przemówić do każdego, kto się stoczył. Ostatecznie nierządnice wchodzą przed nami do królestwa Bożego.

Przez wiele lat pracowałem z młodymi uzależnionymi od heroiny. Byli to w większości ludzie bardzo inteligentni i bardzo wrażliwi. Mieli szlachetne pragnienia i wielkie ambicje. Potrafili trafnie ocenić, co jest dobre, a co złe. Jednak żyjąc w niewoli, w uzależnieniu od narkotyku, postępowali przeciwnie do swoich przekonań. I cierpieli z tego powodu.

Gdy zostali uwolnieni od uzależnienia, stali się nadzwyczaj bezinteresowni, zaczęli prowadzić przykładne życie w zepsutym i brutalnym świecie. Do dziś mam kontakt z niektórymi z moich dawnych podopiecznych. Słyszę też, jak ludzie dobrze o nich mówią, jak wiele im zawdzięczają. Wyprzedzili mnie w drodze ku wiecznej nagrodzie. Mam jednak nadzieję, że wejdę tuż za nimi do Nowego Jeruzalem. Że rozpoznają we mnie swojego wychowawcę i że szepną jakieś życzliwe słowo Jezusowi na mój temat.  

Niektórym ludziom, nawet tym chodzącym regularnie do kościoła, trudno uwierzyć w tak hojną Ewangelię. Jesteśmy trochę podobni do tego pierwszego syna z Ewangelii. Mówimy „tak”, a zaraz potem dodajemy „ale”. Czy nie wydaje się wam, że w tej historii brakuje trzeciego syna, który powiedziałby „tak” i ochoczo poszedł pracować do winnicy? Stańmy się tym trzecim synem.

Jakich pułapek powinniśmy unikać, aby nim być?

• Niech nasza postawa będzie na „tak” od początku do końca, a nie „tak, ale to się jeszcze zobaczy”.
• Nie odpowiadajmy Bogu „tak, zrobię to, ale po swojemu”. Tak, Panie, pojednam się z nią, ale po mojemu. Niech pierwsza wyciągnie do mnie rękę. Przebaczę mu, ale niech mnie o to pokornie poprosi, niech się walnie porządnie w pierś. Przebaczę, ale nie zapomnę mu tego.
• Gdy mówimy Bogu „tak”, nie dodawajmy „ale jeszcze nie teraz”, bo przez całe życie będziemy mieli jakąś wymówkę.
• Unikajmy myślenia w stylu „nie czepiaj się, Boże, przecież wszyscy tak robią”.
• Gdy chcemy pełnić wolę Bożą, nie mówmy: „wszystko, tylko nie to”. Wszystko, tylko nie to. Zgoda, zrobię to, ale po swojemu. Tak, ale jeszcze nie teraz. Czego właściwie ode mnie chcesz, przecież wszyscy tak robią.

Oto pułapki, jakie czyhają na każdego pobożnego katolika. Unikajmy ich. Bądźmy tym trzecim synem z opowieści, który powie „pójdę” i pójdzie. Pójdę, nawet jeśli będę musiał zmienić swoje myślenie, swoje poglądy i swoją wizję Kościoła.

O wiele łatwiej jest celnikom i nierządnicom, bo mają dosyć własnego zdania. Dobrze wiedzą, dokąd ich ono doprowadziło.

Spraw, Panie, byśmy i my, pobożni katolicy, byli na „tak” od początku do końca, bez względu na to, jaki scenariusz nam zaproponujesz: zgodny czy niezgodny z naszymi politycznymi przekonaniami.

Przeczytaj też: Utrata jako błogosławieństwo?