Abyśmy nie musieli już cierpieć od Kościoła. List do Tośki Szewczyk

Gdy słyszę kolejne historie o krzywdach, jakie duchowni Wam czynią i jakie Kościół ponownie Wam serwuje, wracam do celi i nie potrafię w niej się odnaleźć. Kładę się wówczas skulony na ziemi i płaczę. Wpatruję się w krzyż i ciemności zalegają moją duszę.

Poniższy list jest odpowiedzią na tekst Tośki Szewczyk, osoby wykorzystanej seksualnie przez duchownego, „O nas znowu bez nas. List skrzywdzonej do samej siebie”.

Cześć Tośka!

Piszę do Ciebie, bo widzę Twoją wielką samotność – tak wielką, że w dojmującej bezradności piszesz do samej siebie. Słyszę w Twoim liście Jezusowe „Pragnę” z krzyża i chciałbym Ci podać choć łyk czułości. Nabrać na hyzop czystej, niezmąconej wody i podać Ci ją dla ugaszenia Twojego pragnienia. Mam świadomość, że to nawet nie kubek, ale żywię nadzieję, że choć w małym wymiarze przyniosę Ci ulgę.

Przepraszam, że piszę pod pseudonimem, ale mentalność naszego Kościoła, w tym mojego zakonu, sprawia, że mógłbym zostać obłożony reprymendami, karami, ostracyzmem, wyśmianiem. Wobec tego – tak samo jak i Ty – zadaję sobie pytanie, czy mogę rzeczywiście czuć się bezpiecznie w Kościele? Pisanie pod pseudonimem wskazuję na to, że jednak poczucia bezpieczeństwa mi brak.

Jest wiele mniszek i wielu mnichów, którzy w ukryciu przed oczami tego świata cierpią razem z Wami. Mam nadzieję, że w ten sposób jakoś Was dźwigamy, brzemiona jeden drugiego niosąc, jak nam Pan przykazał

Anonimowy Zakonnik

Udostępnij tekst

Facebook

Twitter

Trzęsę się jak pies w noc sylwestrową na samą myśl, że trzeba się ukrywać, by móc napisać list, by móc mówić do Was, o Was, razem z Wami. Oto mentalność, która wrzuciła nas w katakumby przyzwoitości.

Ambonę mam wiejską

Tosiu, pozwól, że się przedstawię. Jestem księdzem, mnichem, prostym bratem, niektórzy nazywają mnie ojcem. Nie mam znanego i medialnego nazwiska. Nie mam nawet Facebooka. Żyję w różnych klasztorach, w zależności, gdzie mnie rzucą.

Wszędzie robię to samo. Modlę się, sprawuję Mszę Świętą, spowiadam, duchowo towarzyszę. Troszkę jeżdżę po Polsce z rekolekcjami. Czytam, zamiatam, naczynia zmywam. Proste życie.

Duszpasterstwo raczej prowadzę indywidualne, twarzą w twarz… w prostocie i wydarzającej się Tajemnicy człowieka. Takie spotkania są najpiękniejsze. Można powiedzieć, że moim udziałem jest kapłańska posługa bez rozgłosu, bez kamer, bez tysiąca obserwujących. Jestem jednym z wielu bardzo zwykłych księży.

Ambonę mam wiejską, a rekolekcje prowadzę głównie dla mniszek lub innych zamkniętych grup. Modnych plakatów z chwytliwymi tytułami więc nie uraczysz pod moim nazwiskiem, natomiast YouTube’a omijam szerokim łukiem.

Zresztą tłumów się lękam, do tłumów mam ewangeliczny dystans, są one bowiem nieprzewidywalne. Dziś krzyczą „Hosanna”, jutro „na krzyż z Nim”. Niezależnie od okoliczności, pragnę zachować się jak trzeba… zawsze, wszędzie, wobec każdego, w zgodzie z Ewangelią i własnym sumieniem. Także wtedy, gdy – jak napisałaś – „wszyscy byli chyba zajęci pisaniem oświadczeń o świętości Jana Pawła II i atakach na jego dziedzictwo”.

Choćby kropla

Muszę Ci się przyznać, że w tamtych dniach po raz pierwszy w życiu przeniknął mnie żal, że wstąpiłem w stan duchowny. Rozgoryczenie było wielkie. A do tego nikt mi tak nie „obrzydził” w ostatnim czasie osoby Jana Pawła II, jak polski episkopat i „obrońcy” świętości papieża. Nie obrzydzili mi go ani pan Marcin Gutowski, ani pan Ekke Overbeek.

Gdy chodziłem po ulicy, jeździłem pociągiem, spotykałem się z ludźmi, mój habit stawał się coraz bardziej purpurowy ze wstydu. Można by rzec ironicznie: przywdziałem w tych dniach prawdziwą biskupią purpurę. Tylko dlaczego wstydzą się nie ci, którzy wstydzić się powinni?

Tamtej niedzieli zrezygnowałem również z czytania komunikatu Konferencji Episkopatu Polski dotyczącego świętości Jana Pawła II. Zamiast tego dla dziesięciu, może trzynastu osób w naszym wiejskim kościółku mówiłem o Was, o Waszym zranionym sercu, o niesprawiedliwości, o Ewangelii, która domaga się postawienia maluczkich, anawim, w centrum doświadczenia Wspólnoty Kościoła.

Mówiłem o moim wielkim marzeniu, aby Kościół Was zauważył, przytulił, ochronił i nie dopuścił, aby ktoś Was powtórnie skrzywdził. O Kościele, który w dłoniach ma ręcznik i miednicę, o Kościele, który w takich sytuacjach potrafi się ukorzyć i nadstawić drugi policzek. O Kościele, który nie będzie bał się stracić swojej reputacji, wielkości, wpływów, znaczenia czy dobrego imienia, byle tylko ochronić Was, byle nie utracić choćby jednego z tych najmniejszych, byle trzciny nadłamanej nie złamać, światełka ledwo tlącego się nie zadusić.

Tamtej niedzieli zadawałem sobie nieustannie w głębi pytanie: czy to w ogóle ma sens, skoro i tak niewiele osób mnie usłyszy? Pokusa liczb wiecznie żywa! Czy to ma sens, gdy tak wielu straciło już głowę, waląc nią w mur? Czy to ma sens…? Czy Dawid naprawdę może pokonać Goliata? A może jednak chodzi o małą kroplę… kroplę, co drąży skałę? O jakiś gest prorocki? O zwykłą ludzką przyzwoitość?

Idąc na mszę jak na własne skazanie, ze świadomością bycia jedynie kroplą, powiedziałem sobie: dla Tosi… I dla wszystkich Toś i Tośków, których nadal tak brutalnie się używa.

Doświadczamy tej samej bezradności

Chciałbym Ci, droga Tosiu, powiedzieć, że dzielę z Tobą łzy i osamotnienie. Nie wierz proszę temu głosowi, który podpowiada Ci, że Twój płacz jest niesłyszalny. Nie wierz temu wrażeniu, że jesteś tylko problemem. Współodczuwam z Tobą tak bardzo, że trudno mi to wyrazić słowami.

Za każdym razem, gdy docierają do mnie kolejne historie o krzywdach, jakie duchowni Wam czynią i jakie Kościół ponownie Wam serwuje, wracam do celi i nie potrafię w niej się odnaleźć. Samotność wówczas jest zbyt ciężka. Natłok myśli obezwładnia.

Kładę się wówczas skulony na ziemi i płaczę. Wpatruję się w krzyż i ciemności zalegają moją duszę. Noszę w sobie Wasz ból. Odczuwam Wasze zranienie na poziomie ciała i psychiki. W każdej mojej komórce ciała krzyczę, wołając za Wami do Boga Żywego.

Eklezjalna acedia jest mi chlebem powszednim od dłuższego już czasu, a kielich gniewu i wściekłości jest mi napojem codziennym. Za każdym razem tak samo boli. I choć po przeczytaniu Twojego listu miałem ochotę zdezerterować, bowiem serce ponownie pękło, to jednak po raz kolejny, zupełnie tak jak Ty, uświadomiłem sobie, że innego Domu nie mam. Nawet jeśli częściej jest on bezduszną instytucją, to jednak nadal pozostaje odkrytym przeze mnie, jedynym Domem.

Słuchaj też na Soundcloud i w innych aplikacjach podcastowych

Ostatnio mojemu przyjacielowi napisałem: wiesz, Ty przynajmniej masz żonę, dzieci, rodzinę, a ja mam tylko Kościół. Kościół, który zamiast być Matką, tak często bywa okrutną macochą. Zamiast duchowych eksploracji, który mi obiecywano w nowicjacie, częściej muszę się zmagać z tym, aby po prostu nie zatonąć.

Chciałbym Ci również powiedzieć, że jest nas naprawdę wielu, nawet jeśli nasz medialny głos nie istnieje. Jest wiele mniszek i wielu mnichów, sióstr zakonnych i kapłanów, którzy wracają po obowiązkach dnia codziennego do swoich cel, mieszkań i zamiast wytchnienia i należytego wypoczynku, w cichości serca i ukryciu przed oczami tego świata cierpią razem z Wami. Łzy wylewają, zęby zaciskają, pięścią walą w ścianę pod prysznicem, a z bezradności pod nosem przeklinają.

Jest nas wielu, którzy nosimy Was w naszej samotności i doświadczamy tej samej bezradności co Wy. Jest nas wielu, którzy doświadczamy eklezjalnej acedii i ludzkiej bezradności, którzy cierpimy – zresztą tak jak Wy – za zamkniętymi drzwiami naszych izdebek. Mamy jednak świadomość, że nasze współodczuwające cierpienie ma się nijak do Waszego zranienia, które naznaczyło Was na całe życie. I w tym wszystkim, pragniemy mieć nadzieję, że współcierpiąc razem z Wami, jakoś jednak Was dźwigamy, brzemiona jeden drugiego niosąc, jak nam Pan przykazał.

W małej wspólnocie zaufania

Tosiu! Wewnętrznie piszę do Ciebie ten list już od dwóch tygodni. Przelewam go na papier jednak dziś, w Wielką Sobotę – w dzień pustki i milczenia. W wielką i jakże smutną sobotę. Smutek nieprzejednany, który zmiażdżył zapewne nie tylko mnie, i to po raz kolejny. Tak!

Wiem, że dziś myślisz również o Bracie Marcinie. Zadaję sobie w obliczu tego wszystkiego pytanie: czy czasem nie będę kolejnym, który w taki czy w inny sposób nie zostanie złamany przez miechy kościelnej instytucji? Czy będą kolejni? Ci znani wojownicy i rzesza tych ukrytych, którzy odejdą po cichu, a pustki po ich miejscu przy stole Kościoła nikt nie zauważy, nikt nawet łzy nie uroni.

Za chwilę mam wyjść do ołtarza, by celebrować Tajemnice Paschalne. Po raz kolejny pragnę zachwycić się Światłem, które rozprasza wszelkie ciemności. Jednak dziś, trudniej niż dotychczas, poddane jest próbie moje przepowiadanie. Czy rzeczywiście wierzę w to, co będę za chwilę głosił? Czy mam nadzieję na spełnienie się wielkiej obietnicy Pana? Czy po kolejnym ciosie jestem nadal zdolny do miłości, do kochania pomimo wszystko?

Tej nocy wróciły do mnie słowa Starca Paisjusza, który w swojej książce „Pokajanie” pisze: „Tylko człowiek z sercem zranionym, krwawiącym i przebitym może kochać, bo serce, które jest zdolne do tego, by być zranionym, jest sercem z ciała, a nie z kamienia. Jedynie żywe serce można zranić, kamiennego się nie da. Dlatego też siła kochania jest w «ranliwości». A my najczęściej albo mamy serce z kamienia, albo chcielibyśmy je mieć, by nas nikt już więcej nie zranił. Człowiek, który lęka się zranienia, lęka się też miłości, prawdy, lęka się i siebie, i innych, i Boga… i kamienieje”.

Tak bardzo chciałbym dla „świętego” spokoju, aby serce moje stało się niczym głaz. Chciałbym już, abyśmy nie musieli cierpieć od Kościoła. Wy – skrzywdzeni przed laty i krzywdzeni dziś – oraz my, wszyscy, którzy z Wami współodczuwamy Waszą boleść serca. Proszę więc właśnie dzisiaj Zmartwychwstałego Pana, za nami wszystkimi, aby dał nam tę siłę kochania, która ukryta jest w naszej „ranliwości”.

Droga Tosiu,
dziś, przy paschalnym ognisku, chciałbym usiąść obok Ciebie i jedyne, co jestem w stanie wyszeptać Ci do ucha serca, to słowa św. Pawła: „Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, próżna jest nasza wiara”. Ale jeśli On jest i żyje, to razem z Nim, już nie samotnie, lecz w małej wspólnocie zaufania, przeżyjemy te i wszystkie inne ciemności, które nas dopadają.

Twój brat,
o. Dyzma Łotrzyk

Przeczytaj także: Zbigniew Nosowski, „Duchowość wyjścia w nieznane”