Prof. de Barbaro: Kryzys na granicy to okazja dla chrześcijaństwa, by zaistniało u nas na nowo

Polski katolicyzm został wprzęgnięty w idee narodowe, by nie rzec – nacjonalistyczne, co jest przecież w swojej istocie antychrześcijańskie. Stał się ideą polityczną – mówi prof. Bogdan de Barbaro w rozmowie z „Tygodnikiem Powszechnym”.

O sytuacji na polsko-białoruskiej granicy i jej wpływie na Polaków z prof. Bogdanem de Barbaro, psychiatrą i psychoterapeutą, wieloletnim pracownikiem naukowym Katedry Psychiatrii Collegium Medicum UJ, rozmawiają Katarzyna Kubisiowska i Marek Kęskrawiec. Wywiad ukazał się w najnowszym „Tygodniku Powszechnym”.

De Barbaro przyznaje, że codziennie śledzi wiadomości z granicy, gdzie od sierpnia koczuje kilkunastu uchodźców. „To są trudne do zniesienia obrazy, ale chcę wiedzieć, co się tam dzieje, bo wierzę, że czymś niezwykle ważnym jest to, jak zareaguję na ten kryzys w sferze emocjonalnej i intelektualnej – co poczuję i co pomyślę” – tłumaczy. 

Przekonuje też, że „zawsze można stanąć po stronie dobra”. „Jeden wyśle śpiwory, drugi pojedzie na granicę, trzeci zamanifestuje swoje oburzenie na Facebooku. Nie mnie mówić, co kto ma zrobić w tej sprawie, natomiast jako terapeuta powiedziałbym, że także dla własnej higieny psychicznej jest ważne, by nie być biernym, nie dać się złu” – mówi.

Zdaniem profesora „ten kryzys to niezwykła okazja dla chrześcijaństwa, by zaistniało u nas na nowo”. „Na razie niewykorzystana, mimo że arcybiskup Wojciech Polak publicznie stwierdził, że istnieje człowiek cierpiący i należy mu się pomoc. Niestety, nie mam poczucia, by ten głos zdominował ambony” – zaznacza.

I dodaje: „Najwyższa pora zastanowić się, gdzie zawędrował nasz katolicyzm. Mnie dziś polski katolicyzm zawstydza. Został wprzęgnięty w idee narodowe, by nie rzec – nacjonalistyczne, co jest przecież w swojej istocie antychrześcijańskie. Katolicyzm stał się w Polsce ideą polityczną, a chrześcijaństwo jest wiernością pięknym, utopijnym, ale, daj Boże, mocnym wartościom”.

W ocenie psychoterapeuty wyjściem z kryzysu na granicy jest stopniowa asymilacja przybyszów. „Tylko że do tego potrzebny jest dialog i świadomość, że inny, obcy człowiek nie musi być niebezpieczny” – stwierdza. „Gdy widzę na krakowskich ulicach grupy ludzi innych ras i nacji, to czuję się dumny z gościnności mojego miasta. Lecz myślę sobie jeszcze, że mnie może być przyjemnie, bo po pierwsze mam swoje lata, po drugie czuję bezpieczeństwo ekonomiczne, więc imigranci nie zabiorą mi pracy, a po trzecie mam poczucie wewnętrznej psychicznej stabilności. Ale wyobraźmy sobie kogoś kruchego, zalęknionego, z trudem wiążącego koniec z końcem, żyjącego w chronicznej niepewności. I przed tym człowiekiem pojawia się ktoś inny: innej rasy, innego wyznania, innej kultury. W zależności od tego, jak mocny się czuję wewnętrznie, będę się bardziej lub mniej bał tego innego”.

„Uznaję sens granic Europy, uznaję sens granicy naszego państwa, nie akceptuję jej swobodnego przekraczania, ale nie uznaję zarazem prawa do tego, żeby małe dzieci marzły w lesie, by ginęli ludzie będący w zasięgu moim i mojego państwa, które mogłoby im to życie uratować. Tym ludziom powinniśmy pomóc jak człowiek człowiekowi, jak chrześcijanin komukolwiek, bo chrześcijanie mają kochać bliźnich bez względu na to, czy są chrześcijanami, czy muzułmanami” – podkreśla prof. Bogdan de Barbaro.

DJ

Przeczytaj też: „Solidarność” staje się martwym słowem, jeśli odwracamy się od potrzebujących