Tarsycjusz, czyli Człowiek więcej niż Roku

Gdy poznałem historię ojca Tarsycjusza Krasuckiego, stwierdziłem, że w sprawie ks. Dymera można działać także pomimo braku nadziei. Bo po prostu tak trzeba!

W archidiecezji szczecińskiej sprawiedliwości zaczyna dziać się zadość. To zdecydowanie początek, a nie koniec. Ale jest to wreszcie dobra okazja, by wyrazić głośno to, co chciałem powiedzieć, gdy „Tygodnik Powszechny” przesadnie określił mnie – piórem Artura Sporniaka – mianem Człowieka Roku 2020 w Kościele.

Otóż dla mnie takim Człowiekiem Roku – a nawet Dekady, albo i Ćwierćwiecza – jest franciszkanin Tarsycjusz Krasucki. To on – przez sam fakt, że jest zakonnikiem z tak niezwykłą historią życiową – dał mi ostateczny impuls do tego, bym zaczął wnikliwie drążyć kulisy sprawy ks. Andrzeja Dymera i opisywać dzieje wieloletnich szczecińskich zmagań o kościelny akt sprawiedliwości. Czyli żebym stanął do dalszej walki o Kościół.

W ubiegłym roku dowiedziałem się, że jeden z chłopców molestowanych przed laty przez dyrektora Ogniska św. Brata Alberta został później zakonnikiem (wcześniej pisał o tym Radosław Gruca w książce „Hipokryzja”, ale sięgnąłem do niej z opóźnieniem). Wkrótce potem przyszła kolejna wiadomość – że w 2019 r. Dymer oskarżył tego zakonnika o… zniesławienie. Wtedy do mojej dotychczasowej ogólnej wiedzy o tej sprawie (przyglądałem się jej od początku, ale raczej z boku, jedynie komentując jako publicysta) doszedł bardzo ważny bodziec.

Wcześniej dałem się pokonać poczuciu bezradności, że nic już tu nie da się osiągnąć. W odwoływanie się do biskupów już dawno nie wierzyłem. Ale skoro nic nie dały nawet liczne w tej kwestii publikacje medialne, i to także w mediach o wielkim zasięgu, jak „Gazeta Wyborcza” (2008) i TVN24 (2014), to chyba już znikąd nadziei.

Gdy jednak poznałem historię ojca Tarsycjusza, stwierdziłem, że w tej sprawie można działać także pomimo braku nadziei. Bo po prostu tak trzeba! Bo po prostu temu franciszkaninowi się to należy! Wtedy postanowiłem, że nie spocznę, dopóki nie dokopię się do skrzętnie ukrywanej przez władze kościelne treści wyroku w pierwszej instancji. Że będę rzeczowo opisywał fakty, bo w tej sprawie one najgłośniej wołają o pomstę do nieba. Z tego impulsu sumienia zrodził się cykl „Przeczekamy i prosimy o przeczekanie”.

Ojciec Tarsycjusz był bohaterem drugiego odcinka cyklu, zatytułowanego „Jak z pokrzywdzonego zrobić oskarżonego”. Wtedy po raz pierwszy zdecydował się wystąpić pod nazwiskiem (do tej pory jego świadectwo dwukrotnie pojawiało się publicznie, ale pod imieniem Szczepan). Cytowałem wtedy jego słowa: „Skończyłem niedawno 45 lat, z czego większość życia w cieniu tej sprawy. Pora wyjść z tego cienia, skoro nawet Kościół, któremu służę, nie potrafił przez ćwierć wieku doprowadzić do aktu sprawiedliwości”.

Opowiadał mi, że ma już dosyć ciągania po sądach i tłumaczenia, że nie jest wielbłądem: „Od 28 lat żyję z tym piętnem. Od 16 lat trwają kolejne przesłuchania, wezwania, posiedzenia, badania, procesy – a każdy taki fakt to dla mnie kolejne upokorzenie… Kiedyś nawet prawie całą korespondencję sądową wrzuciłem do niszczarki, bo już nie chciałem z tym mieć nic wspólnego. Kto w tym wszystkim patrzy na moją krzywdę jako 17-letniego chłopaka, za którą nie przeprosił ani sprawca, ani przedstawiciele kryjących go struktur kościelnych? Czy tak trudno rozeznać w kościelnym trybunale, że ten ksiądz nadużywał swojej funkcji dla własnych korzyści seksualnych? A ten proces o zniesławienie to już podwójna perfidia – niszczenie dobrego imienia człowieka, który już dawno został skrzywdzony”. 

Ale wyjaśniał też: „Nie obraziłem się na Boga. Ani na Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa. Ale te kościelne rozgrywki instytucjonalne, jakich sam doświadczam, są nie do zniesienia. Nauczamy innych, moralizujemy, ale nie potrafimy zrobić porządków we własnych szeregach. Jezus cierpi z tego powodu”. I cytował fragment z „Dzienniczka” św. Faustyny, która miała wizję Jezusa opuszczającego zakony i kościoły. Od tej wizji właśnie rozpoczyna Sebastian Wasilewski swój reportaż w TVN24, w którym wypowiada się franciszkanin (słyszał kto zresztą, żeby komercyjna telewizja na początek reportażu o skandalu w Kościele cytowała pobożną wizję świętej zakonnicy czytaną przez zakonnika?).

W rozmowie ze mną Tarsycjusz wspominał swoje przesłuchanie w kościelnym trybunale: „Młody ksiądz notariusz w sądzie w Szczecinie łapał się za głowę, gdy notował moje zeznania. «I ty do kapłaństwa po tym wszystkim poszedłeś?» – spytał mnie potem. Jakoś tak. Mam wewnętrzne przeświadczenie, że słusznie zrobiłem. I Pan Bóg mi pomógł”.

Na koniec rozmowy, jaką przeprowadził z nim Sebastian Wasilewski, franciszkanin wzywa do powrotu do Ewangelii: „Widzę działanie Chrystusa w Kościele pomimo tych wszystkich nieprawości (…). Trzeba pokazać światu, że można żyć Ewangelią”. Można, naprawdę można.

Tu dostępne są wszystkie odcinki cyklu Zbigniewa Nosowskiego „Przeczekamy i prosimy o przeczekanie”. Wkrótce ciąg dalszy

Dziś w TVN24 o 20.30 emisja reportażu Sebastiana Wasilewskiego „Najdłuższy proces Kościoła”, poświęconego sprawie ks. Dymera. Reportaż dostępny jest także w TVN24GO. Rozmowę Wasilewskiego z ojcem Tarsycjuszem Krasuckim można zobaczyć tutaj

Dziś o 21.15 Monika Białkowska będzie rozmawiała ze Zbigniewem Nosowskim w swoim internetowym programie „Reportaż z wycinków świata”. Transmisja na kanałach programu tutaj (FB) oraz tutaj (YT), a także na kanale FB „Przewodnika Katolickiego” oraz na profilu FB „Więzi”