Radzik: Chrześcijaństwo to nie skansen modelu rodziny

Katolickie imaginarium rozmontowaliśmy sami mizerią ostatnich trzydziestu lat szkolnej katechezy. Również wcześniejszym wychowaniem w wierze w Boga srogiego i karzącego – pisze Zuzanna Radzik w „Gazecie Wyborczej”.

Tekst „Co Kościół może dać niewierzącym?” Zuzanny Radzik, teolożki i publicystki, ukazał się 10 października w „Gazecie Wyborczej”.

Jak zauważa Radzik, „chrześcijaństwo w postaci polskiego katolicyzmu stało się memogenne na własne życzenie. Chcemy się śmiać, bo wieje od niego grozą. Budzi ją dobre samopoczucie kryjących pedofilów biskupów, konkubinat Kościoła z polityką, nieudolność duszpasterska biskupów, o której piszą już wprost nawet konserwatywni publicyści”.

Zaznacza też, że jest bezsilna wobec prośby redakcji „Wyborczej” o to, by napisała, co pozytywnego Kościół i katolicyzm mogą znaczyć dla niewierzących. „Nie żebym nie umiała nazwać piękna, ale o wierze mówię dyskretnie, to dla mnie intymne wyznanie, które nie znosi tłumów, nie jest obiektywne, jak chcieliby ci, którzy uważają, że można kogoś przekonać i zasadność chrześcijaństwa obronić” – tłumaczy. 

„Najbardziej obchodzi mnie wiara żywa, która robi nam coś w życiu. Zbudowana na podstawie filozofii stoickiej kultura europejska też dałaby radę dostarczyć moralny fundament, a malarstwo i muzykę można by stworzyć na podstawie innych treści” – pisze Radzik.

Przyznaje również, że coraz więcej osób spośród jej przyjaciół i bliskich „deklaruje zniechęcenie Kościołem katolickim w wersji polskiej, choć nie rezygnują z wiary. Inni przy malejącej presji społecznej przyznają, że właściwie nigdy nie byli wierzący i że to ulga, gdy można to w końcu przyznać. Coraz mniej domyślnego katolicyzmu w sumie cieszy, bo dyscyplinuje wierzących, którzy nie mogą domniemywać, że wszyscy wierzą, myślą i świętują tak samo”.

Teolożka nawiązuje do tekstu Marcina Kędzierskiego, który w sierpniu na łamach Klubu Jagiellońskiego pisał: „Jako społeczeństwo nie myślimy już po katolicku. Religia stała się skansenem, parkiem krajobrazowym, muzeum etnograficznym. (…) Nawet osoby uznające się za wierzące i praktykujące nie funkcjonują już często w ramach katolickiego imaginarium”. Radzik widzi to nieco inaczej: „Owo katolickie imaginarium rozmontowaliśmy sami mizerią ostatnich trzydziestu lat szkolnej katechezy. Również wcześniejszym wychowaniem w wierze w Boga srogiego i karzącego, czym zaszczepiliśmy przeciw wierze, że Jego imię to radykalne miłosierdzie” – podkreśla. „Chrześcijaństwo jako skansen modelu rodziny to nie mój trop. Zabijanie nienarodzonych i eutanazja to tematy ogromnie ważne, z kategorii godności każdego, która jest jednak o wiele szerszym zagadnieniem i nie wiem czemu tylko do tych dwóch katolickie imaginarium zawężać. Chrześcijaństwo, a nawet sam katolicyzm, to przecież tyle więcej” – przekonuje. 

Wyznaje, że dla niej, „opowiadanie o chrześcijaństwie zawsze jest zdawaniem sprawy ze swojej nadziei”. „Zamiar budowania lepszego świata, utopia i praca na jej rzecz jako wartość – to chrześcijaństwo nasączyło naszą kulturę tą aspiracją, nawet jeśli dziś te projekty przebudowujące porządek świata przychodzą z różnych, niechrześcijańskich stron. Być może naszą rolą było jedynie zaszczepić to marzenie i polec pod ciężarem wykonania” – pisze Radzik.

DJ