Sosnowski u Szymańskiej: Katolik czy ateista? Dlaczego nie zawsze warto się deklarować

Piękna i mądra rozmowa. Pani Jolanto, proszę się nie tłumaczyć, że ma Pani dopiero 5 lat poważnego doświadczenia, ono dla Kościoła jest unikalne i bezcenne, niemierzalne latami. Kościół to i starzy, i młodzi, wszyscy są Kościołem, młodość nie jest tylko etapem do starości, tylko jest dla Kościoła cenna sama w sobie. Doświadczonym może słabnąć wzrok, doświadczenie nie musi być przewagą.

Pan Jerzy Sosnowski dodaje mi odwagi, by się trochę obnażyć publicznie z własnym doświadczeniem wiary i niewiary. Do 28 roku życia uważałem się za niewierzącego. Po mocnym nawróceniu dzieliłem swoje życia na przed i po, żeby dziś rozumieć, że to nie najważniejsza cezura. I „stary”, i „nowy” okres mojego życia są jednym ciągiem, że Bóg na moje życie tak właśnie patrzy, widzi jedno życie, nie rozróżnia na lepszy i gorszy okres. Kilka lat temu jadę samochodem w długiej trasie, mam włączone Radio Maryja ale nie słucham i nagle dociera do mnie wers z Psalmu 77 „Twoja droga wiodła przez wody, Twoja ścieżka przez wody rozległe i nie znać było Twych śladów.” I wszystkie ślady, które On mi pozostawił znikają, On sam odchodzi. Nagle rozumiem rzeczywistość bez Niego, że wszystko jest poukładane i nie wpadam w panikę, czuję spokój – czy jestem ateistą? Po kilkunastu minutach On wraca, wcale nie obrażony, więcej, jeszcze bardziej bliski. To wycofanie było dla mnie od Niego. Jestem i taki, i taki, a On chce mnie takiego mieszanego. Już mnie to wyznanie krępuje, ale mam przeświadczenie, że może komuś to pomoże.